HAREMDE BEŞ GÜN

HAREMDE BEŞ GÜN

          Oldukça güç koşullarda, annelerine büyük acılar verdirse de, doğumları ailelerini sonsuz bir mutluluğa boğdu. Hafiften al benizli, geniş alınlı, ince burunlu, iri elli, düzgün kaşlı ve uzun kirpikli olanına zazaca Sosen; esmer tenli, kömür karası düz saçlı, daha zayıfça ve parlak siyah gözleri bir yerlere takılı gibi kalan diğer bebeğe de Kamer adı verildi. Mazgirt ilçesinin Asman Köyünde, o yıl bahar mevsiminin en güzel haftalarından birinde Site ve Zerde analar, zümrüt meşe ağaçları, bin bir renkli kır çiçekleri, başı süt beyazı karlar ile kaplı sarp dağlardan ibaret köyleri ile sınırlı bir diyar olan dünyalarına, birer bebek getirdiler. Her iki anne de köyde birbirinin sırdaşı, yoldaşı ve en yakınıydılar. Yaşam çizgileri hep aynı paralellikte seyredegeldi. Kaderlerinin benzerliklerini belirleyen pek çok olayda olduğu gibi, anne olmaları da aynı haftaya denk gelmişti. Bundan sonra da onların bugüne değin sürdürdükleri can ciğer arkadaşlığının meşalesini, anne ciğerleri olan evlatları Sosen ve Kamer devir alacaktı. Öyle de oldu. Birlikte oynadılar, aynı okullara gittiler, siyasi görüş birliği gösterip, dünyaya aynı pencereden bakıp, kendilerince oluşturduklarıufuklarını, aynı renklere daldırdıkları fırçalar ile boyayıp, ahenk verdiler.
          İki kafadar aceleci adımlar ile havaalanının uçsuz bucaksız, geniş koridorlarında nefes nefese birbirlerine söz yetiştirerek ilerliyorlardı. Yıllar önce geldikleri Hollanda’dan, yüreklerini hüzün ve burukluğa boğan ayrılık zamanını geride bırakıp, ilk kez ülkelerine gidiyorlardı. Site ve Zerde anneleri, onları bağırlarına bastırarak, güç koşullarda, yoksulluk içinde büyütüp, bugüne getirmiş ve büyüyüp belli bir yaşa geldiklerinde de, her iki anne aynı anda göz bebekleri çocuklarının yurt dışına gitmelerine katlanmak zorunda kalmışlardı.
           Sosen ve Kamer başlarını döndürüp, yüreklerini sevinç ile dolduran, devasa bir pamuk yumağını andıran heyecan bulutuna birlikte binmişlerdi. Yerlerinde duramıyorlardı. Kalpleri göğüslerini ha deldi ha delecekti. Uçak ile olan yolculuklarına İstanbul’da aktarma yapmak üzere, Elazığ üzeri memleketleri Tunceli’ye gideceklerdi. Onlarca sevdiği insan dört gözden de pek çok daha çok gözle onları bekliyor, gelmeleri için zamanı ipler, halatlar ve zincirler ile çekiyorlardı. Zaman en çok da Site ve Zerda anneler için katlanılması güç bir kavram halindeydi.
           Geçmek bilmeyen saatler kaplumbağa hızı ile ilerleyip, gün akşam maviliğine gömülürken, beraberinde de Sosen ve Kamer adlı iki kafadarı bir koşu alıp getirdi ve sevdiklerinin hasret dolu kollarında buluşturdu. Yürekleri hasret ile dopdolu Site ve Zerde anneler, özlemlerini gidermenin yolunu oğullarına dakikalarca sıkı sıkı sarılıp, boyunlarını koklayarak giderdiler. Daha sonra oğullarının ellerinden tutup, biraz arkalarına doğru gerilerek, uzun uzun tepeden tırnağa yüreklerinin ince sızısı evlatlarını süzdüler. Tanrıya şükürler olsun ki, sağ salim ve sağlıklarıyerindeydi. Gül yüzleri gülüyordu. Bakışları sevecen ve insanın içini ısıtıyordu. Bu yörede hiç kimse “ağzında gümüş kaşık ile doğmadığına” göre, öyle veya böyle insanların ekmeklerini bir yerlerde kazanıp, bir baltaya sap olmaları gerekiyordu. Onların kısmetinde de başka diyarlar vardı. Kalplerini dağlayan ayrılık gelip, dayatsa da; galiba yapılacak bir şey yoktu. Canları sağ olsun da dağların, ovaların, denizlerin ardındaki, tatsız yaban elde, o bilinmeyen ürperti veren uzaklarda olsunlardı.Yakınlık uzaklıktan daha ürperti verici gibi geliyordu Site anneye. Sanki her birlikteliğin bir ayrılığı vardı. Oysa her uzaklık ise; bir kavuşmayı içinde barındırır. Elbet birgün kendi topraklarına dönerlerdi. “Gavurun sünnet düğününe” kadar gurbette kalmayacaklar. En nihayetinde dönüp, dolaşıp gelecekleri yer, yine bu atalarının diyarıydı.

           Sosen ve Kamer köylerinde iki gün kalıp, bütün yakınları ve köylüleri ile hasretlik giderip, uzun uzun bulundukları ülkeden, çalışma koşullarından, insanlarından, evlerinden ve arkadaşlarından söz ettiler. En geç akşam üzeri Tunceli’de olmalıydılar. Ertesi gün merakla bekledikleri Munzur festivali başlayacaktı. Pek çok arkadaşı ile orada sözleşmişlerdi. Anne ve babalarından izin isteyip, köy minibüsü ile Tunceli’nin yolunu tuttular. Çok geçmeden iyi bildikleri bu yolda binlerce meşe ağacını ve inişli çıkışlı onlarca tepeyi toz bulutlarının gölgesinde bırakıp,şehre ulaştılar. Palavra Meydanında diğer yolcular ile birlikte onlar da indiler. Meydana indiklerinde birbirlerine bakıp, gülümsediler. Onlar da bu meydan da pek çok siyasi tartışmaya şahit olmuşlardı. Az ileride Sevuşen’in heykeli dimdik ayaktaydı. Kamer kendi kendine; Tunceli’lerin çok farklı insanlar olduğunu düşünmeden edemedi. Öyle ya şimdiye değin daha hiç bir yerde delilerin heykelinin yapıldığı görülmemişti. Hemşehrilerinin bu farklılığından dolayı bundan gurur duyuyordu. Heykelin yanına gelince bu duygularını can yoldaşı Sosen’a da anlattı. Uzun uzun heykelin etrafında dolanıp, eski günleri yad ettiler. Onlara göre Sevuşen bir deli değildi. O bir veli, bir ermişti. Dünya ile her türlü bağlarını koparmış,mal mülk ve iktidar olma gibi kaygıları olmayan insanlardı. Hacı Bektaşı Veli çocukların ve özellikle de delilerin korunması gerektiğini söylüyordu. Şu an kaldıkları ülkenin büyük filozofu Erasmus, Hacı BektaşıVeli’den daha da ileri adımlar atarak aynen şöyle demiyor muydu;
“Delilik insan olmaktır, çünkü doğasına ve aldığı eğitime uygun olarak yaşayan kimse mutludur. Kendi doğal halinde yaşayan kimseye mutsuz denemez.” Evet mutsuz olan bir deliye rastlamak pek olası değildi. Çünkü onlara her gün ve an bayram.
           İki kafadar, Sevuşen’den, kendisine karşı içlerinde duydukları derin minnettarlık duyguları ile ayrıldılar. Bir an önce festival boyunca kalabilecekleri bir otel bulmaları gerekiyordu. Görünen o ki, otel bulmakta biraz zorlanacaklardı. Cadde üzerinde uğradıkları her iki otelde de yer bulmak mümkün olmadı. Başka otellere bakmak üzere Tunceli’de sokakları arşınlamaya koyuldular. Her il veya ilçede olduğu gibi burada da olmayan kavramların veya var olanın yok edildiği değerli kişiliklerin isimleri göze çarpıyordu. Cumhuriyet Caddesi, İnönü Sokak, Ata Sokak, Olof Palme Caddesi, Ahmet Arif Sokak, Çetin Emeç Caddesi, Turan Dursun Sokak, Bahriye Üçok Sokak, Prof. Muammer Aksoy Caddesi ve diğerleri. Festival için şehre yurt içinden ve dışından binlerce kişi gelmişti. Ortalık cıvıl cıvıl ve ana baba günü gibiydi. İlginin bu denli yoğun olması onları mutlu etmişti. Ülkenin dört bir yanından sanatçılar, edebiyatçılar ve konuşmacılar gelmişti.Şehrin her tarafında paneller, konserler ve şovlar düzenlenecekti. İki otele daha baktıktan sonra son bir otele tüm umutları yok olmuş olarak geldiler. Burası da doluydu. Ortalıkta yalnızca kadınlar gözüküyordu. Resepsiyondaki bayan görevli, Festival için gelen bir kadın kuruluşunun bütün oteli kiraladıklarını söyleyince, son umutları da ortadan kalkmıştı. Yalvar yakar, kendilerinin de Tunceli’li olduklarını, yurt dışından geldiklerini ve kimseye zararlarının olmayacağını boyunlarını bükerek, bir kez daha ricada bulundular. Bunun üzerine resepsiyon görevlisi menajeri olan kalın camlı gözlükleri ince ve biçimli burnunun en son noktasında kararlılık ile takılı duran, diğer bir bayan yardımcı olmak üzere çıkageldi. Bizim kafadarları tepeden tırnağa süzdü.
“Tunceli’li misiniz?” Sosen bir adım öne doğru yaklaşarak;
“Evet. Aslen Mazgirt’liyiz. Festival için Hollanda’dan geldik.”
“Öyle mi? Demek ta Hollanda’dan geliyorsunuz. En üst katta küçük bir odamız daha var. Gördüğünüz gibi otelimizde festival boyunca sadece kadınlar kalıyor. Sizlere güveniyorum.” Kendilerini süzmeye devam eden menajerin bu sözlerinden sonra, Sosen ve Kamer büyük bir sevinç ile kimliklerini çıkarmak üzere ellerini ceplerine götürdüler. Odalarına çıkarken, pek çok süslenmiş, birbirinden güzel kadın merdivenlerden gülüşerek, yüksek sesle konuşarak, inip, çıkıyorlardı. Kadınlar şaşkınlık içinde kendilerine bakıyorlar ve gizlice aralarında fısıldaşıyorlardı.
           Odalarına çıkan Sosen ve Kamer oldukça yorgun olduklarını hissettiler. Sabahın erken saatlerinde festival başlayacaktı. O nedenle erkenden yataklarına girip, uyudular.
           İki yoldaş sabah erken uyanıp, kahvaltı salonuna indiler. Bütün salon kadın doluydu. Yüksek sesle konuşuyorlar ve sabahın bu erken vaktinde kahkahalar ile gülüyorlardı. Salonda bulunan Sosen ve Kamer boş bir masaya ilişti. Bu sırada salonda bulunan resepsiyon görevlisi Hatice hanımda ortalarda dolaşıp, herkese yeteri kadar kahvaltılık verilip verilmediğini kontrol ediyordu. Bir yandan da sürekli Sosen’a bakıp, gülümsüyordu. Sosen da durumu fark etti. Suratı kıpkırmızı oldu ve bakışlarını, elindeki yumurtayı soymaktan vazgeçerek, yere indirdi. Aslında “bayram şekeri gibi” güzel, alımlı, akça pakça bir bayandı. Belki de yanılıyor olabilirdi. Kendi kendisine gelin güvey olmanın bir anlamı yoktu. Böyle olsa dahi hiç de bol olmayan cesaretini toplayıp, bu konuda girişimde bulunacak durumda değildi. Diğer kadınlar da Sosen ve Kamer’e ilgisiz değillerdi. Onlar da göz altından çaktırmadan kendilerini süzmüyor değillerdi. Fakat son şansları olan bu otele kabullerinde, kendilerine güvendiklerini söylemişlerdi. Daha medeni kalıp, bu güveni boşa çıkarmamak gerekiyordu. Bütün bu düşünceleri beyinlerinde taşımanın getirmiş olduğu ağırlık ile dalgın bakışlarının gölgesinde masadan kalkıp, festivale gitmek üzere yeniden, göz bebekleri olarak gördükleri Dersim sokaklarına daldılar.
           Sokaklar büyük bir insan selini; müzikler, dinletiler ve gündemin altını kalın çizgiler ile çizip, teyit eden konuşmalar ile ağırlıyordu. Hareket halindeki bu kitlenin içinde yüreklerinde umut, mutluluk, coşku ve özlem gidermiş olmanın gönül rahatlığı ile yer aldılar. Her şey doyumsuz güzeldi. Ev sahibi Tunceli tek kelime ile muhteşemdi ve kendisine yakışanı asil dokusuna uygun bir biçimde, narin ve alımlı bir gelin edasında diz büküp, başını eğerek en güzel şekilde yapıyordu.
           Gece geç saatlere kadar festivalin bütün etkinliklerini dolaşıp, karşılaştıkları tanıdıkları, arkadaşları ve akrabaları ile sohbet edip, ağızlarında yoğunlaşan tadın, tadını çıkardılar. Bitkin bir şekilde ayaklarını sürüyerek otellerine vardıklarında, resepsiyon görevlisi “bayram şekeri Hatice Hanım” kendilerini büyük bir coşku ve olanca kibarlığı ve sevecenliği ile karşılayıp, özellikle de sorularını Sosen’a yöneltip, uzun kirpilerini kırpıştırdığı gözlerinin derinliğine bakarak, festivali, etkinlikleri ve beğenilerinin ne denli olduğunu merakla sordu. Sosen mahcup bir edayla geçiştirip, yadsıyarak kısaca yanıtlar vermekle yetindi.
           Festival inanılmaz güzellikte, yoğunlukta, büyük bir şölen havasında geçiyordu. Günler ziyaretçilerin ve yerli halkın beğenisini alabildiğine cezp etti. Aynı ihtişamla gelecek yıl daha güzel bir organize ile, daha iyiye ve daha büyük bir kitleye seslenmek umuduyla bitti.
            Festival bitiminin ardından Sosen ve Kamer bir gün daha kalıp, Dersim ile olan özlemlerini giderip, biraz da dinlendiler. Sabah otelden çıkışlarını almak üzere çantalarını toplayıp, resepsiyona indiler. Hatice hanım yine her zamanki gibi, yerindeydi. Sosen’ı görünce gülümsedi, ardından da ağır bir hüzün perdesini getirip, güzelim gülümsemesini gölgeledi. Yapılacak bir şey yoktu. O kadın olduğu halde, Sosen’ın birbirinden güzel hercai menekşenin itina ile korunduğu bahçesine girip, demet demet çiçekler derlemesi için gerekli vizeyi bütün açıklığı ile sunmuştu. Karşı tarafın tepkisizliği kendisini rencide edip, yormuştu. O nedenle buraya kadar deyip, noktayı koymakta da geri kalmadı. Otel ücretini aralarında denkleştirip, ödediler. Kamer çok memnun kaldıklarını, her şey için teşekkür ettiklerini belirtirken, Sosen da “aynen, aynen...” deyip, Kamer’e katıldığını söyledi. Hatice hanım;
“Rica ederim, biz bir şey yapmadık. Biz de sizlerden memnunduk. Hatta sizlere alıştık. Otelimize her zaman için bekleriz. Sizlere birer tane de kartımı vereyim. Bakın Sosen Bey burada benim telefonum da yazılı. Yolunuz düşer veya herhangi bir ihtiyacınız olursa, lütfen çekinmeden arayın.”
“Tabi, Hatice hanım elbette geliriz. Tekrar teşekkürler.” deyip, Sosen kartı titrek eller ile alıp, mavi ve beyaz çizgili gömleğinin cebine koydu. Tam gitmek üzereydiler ki, Hatice hanım tekrar bir şeyler söylemek istediğini belirtti.
“Bildiğim çok güzel bir fıkra var. Giderayak sizlere bu fıkrayı anlatmadan edemeyeceğim, yoksa içimde kalır. Ha bu arada bazı şeyler vardır ki söylenmesi gerekir. Bu konuda Oğuz Atay şöyle der; 
"Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler; Ağzına dolar insanın. Sussan acıtır, konuşsan kanatır." Fıkraya gelecek olursak;
-Adamın biri bir gün uzak diyarlarda bir yere yolu düşer. Tanrı misafiri olarak en yakındaki bir evin kapısını çalar. Kapıyı evin beyi açar. Adam yatacak yeri olmadığını, kendisinin Tanrı misafiri olduğunu belirtip, kabul edilmesini söyler. Evin beyi, memnuniyetle kabul edip, adamı evine buyur eder. Yemekler yenilip, çaylar içildikten sonra sıra yatmaya gelir. Evin beyi, misafire kalması için üç seçeneğinin olduğunu söyler. İsterse kendi yatak odalarında, yani karı koca ile aynı yerde, ikinci alternatif olarak; misafir odasında veya bebeğin odasında da kalabileceğini söyler. Misafir, adamların odasında kalmak uygun olmaz. Bebeğin odasında da kalsam, bebek ağlar rahatsız olurum. En iyisi misafir odasında kalayım der. Sabah uyandığında evi güzel bir kahvaltının kokuları sarmış. Misafir elini yüzünü yıkamak üzere aranırken, güzeller güzeli bir içim su misali genç bir kız elinde ibrik leğen ve havlu ile çıkagelir. Misafirin gözleri kamaşır. Bakışlarını büyük bir şaşkınlık içinde genç kızdan alamadan; sen kimsin diye sorar. Kız da benim adım Bebek der. Tanışmak maksadı ile Bebek de misafirin adını sorar. Misafir başını sallayıp, ard arda; eşşekkk...eşşekk. der.”
Fıkrayı büyük bir ilgi ile dinleyen iki arkadaş, gülmekten kendilerini alıkoyamadılar. Sosen;
“Hakikaten de eşşekmiş.” deyip, yeniden hatır istediler. Köylerine gidip anne ve babaları ile vedalaşmak üzere köy minibüsüne binen Sosen ve Kamer, araç ince şose yolu zorlanarak tırmanıp, köyleri uzaktan gözükmeye başladığında, derin düşüncelere dalan Sosen, Kamer’e dönüp;
“Kamer, Hatice hanım o fıkrayı ve Oğuz Atay’dan alıntıyı anlatmakla ne demek istedi. Bir şey mi ima etmeye çalıştı, acaba. Sen öyle bu tür bir şey sezdin mi?”
“Yok Sosen, nereden çıkartıyorsun bunları. Kadın sadece bizi biraz neşelendirmek istedi, o kadar. Öküz altında buzağı aramanın alemi yok.”diyerek, köy meydanında duran araçtan indiler.
           Köy meydanında kendilerini bekleyen anne ve babalarına araya yeniden uzun yıllar girmiş gibi, uzun uzadıya özlem giderdiler. Site ve Zerda annelerin yüzü gülüyordu. Mazgirt ilçesinin Asman Köyünde küçük çaplı bir kavuşma bayramı yaşanıyordu. Sosen ve Kamer Amsterdam havaalanında bindikleri, özlem, heyecan ve mutluluk bulutuna yeniden binmişlerdi. Ama Sosen’in sağ eli sürekli gömleğinin cebinde, tam da yüreğinin üstünde yer alan kuşe bir kağıdı okşar haldeydi.

           

Amsterdam, 8 Haziran 2012

SU İÇEMEDİM GÖLÜNÜZDEN

SU İÇEMEDİM GÖLÜNÜZDEN

Dünyanın en büyük düzlüklerinden biri olan Hollanda’ya, kırmızı halılar üzerinde, dik tuttuğum başım ile yürüyemediğim gibi, bu yaban el toprağını eğilip, öpmek de kısmet olmadı. Babamın yeni aldığı Sümerbank’ın Beykoz ayakkabıları ile bu coğrfyaya ayak bastığımda, henüz dokuz yaşlarındaydım. Uçağımız inişe geçerken, kaptan pilot Amsterdam’da havanın yirmi derece ve bulutsuz olduğunu anons ederken, biz yolcular var gücümüz ile yumuşak inişinden dolayı kendisini alkışlıyorduk. Özel üniformaları ile bir içim su olan, ama insanın içmeye kıyamayacağı güzellikteki hostesler arz-ı endam edip, sağlı sollu bizim gibi kırsal kesimden devşirilmiş olan yolculara hizmet edip, gülümsüyorlardı. Babam Şükrü’yü lengerli fötr şapkasını kafasına iyice yerleştirirken; aceleci, telaşlı, göbekli, kısa parmaklı, iri burunlu, çopur yüzlü, ben misali kısa bacaklı, yerden bitme bir adam olarak tarif edeceğim. Pos bıyıklarını çekiştiren babam, annem Zarife ile oğulları olan ben Nuri’den, onlarca adım önümüzde tünelvari bir geçitten hızla ilerliyordu. Adeta “hık demiş de, burnundan düşmüş,” kocasının dişi versiyonu, bu güzelim bahar gününde dahi adının anlamının tezatlığını ortaya koyan, alabildiğine zevksizce kat kat urbalara bürünmüş, dik kaşlı, dar alınlı, büyük ve sarkık memeli, boncuk oyalı tülbendinin altında sakladığı saçlarını bana sormadığı halde, benim için süpürge ettiğini söyleyen anamın güllü şalvarından tutunuyordum. Küçük adımlarım ile etrafıma bakınarak, nereye gittiğimizi bilmeden, koşturuyordum. Ankara Esenboğa havaalanından sonra, gözlerimin önünden akıp giden görüntüler inanılmaz güzellikte ve bir hayli büyüleyiciydi. Boncuk boncuk çocuk gözlerime, bu güne değin, bu denli renkli bir ihtişam hiç ilişmemişti. Anlamadığım bir dilde sürekli anonslar yapılıyor, insanlar sırtladıkları çantaları ile onlarca değişik yöne doğru hızlı adımlar atıyorlardı.

Hiç istemediğim halde babam, beni ve annemi kaptığı gibi buraya getirmişti. Tamamen yabancısıydık bu diyarın. Bizi, gözüme babaannemin anlattığı masallardaki öcü ve canavarları aratmayacak gibi gözüken, çok büyük ayrıcalıklar bekliyordu. Öyle ya; Yozgat’ın Boğazlıyan ilçesinin, izbe Karakuyu Köyü nere, apayrı bir gezegen olan Hollanda neresiydi. Aman Tanrım ne kadar çok renk vardı burada; kırmızı, pembe, sarı, yeşil, turuncu ve diğer bütün renkler ne kadar cömertçe ve cesurca kullanılıyordu bu topraklarda. Bizim yelpazemiz; sadece siyah, gri, kahverengi ve diğer koyu sönük renkler ile sınırlıydı. Kırmızı, sarı, yeşil, pembe ceketli, montlu, pantolonlu insanlar, özellikle de uzunca boylu, altın sarısı saçları, yeşil ve mavi büyük gözleri, akça pakça tenli güzel kızlar dolanıp duruyorlardı. Babam uzun bir yürüyüşün ardından uzun bir bekleme kuyruklarının bulunduğu, içinde bizim Yozgat’da alışageldiğimiz gibi, sarkık bıyıkları olmayan polislerin bulunduğu gişelerden birisinin ardına durdu. Annem ile ben de gidip, babamın yanına iliştik. Babam sağ elini bıyıklarını çekiştirmekten alıkoyup, annemin kolunda şıngırdayan, bir düzine burma altın bileziğini elbisesinin kolunun altına gizlemesini kulağına fısıldarken, bizi de daha yakınına gelmemizi işaret etti. Babam ne derse onu yapıyorduk. Bu renkli el kapısının yolunu, yordamını, dilini ve kültürünü kendince bir tek O biliyordu. Sıra bize geldiğinde, polis önce pasaportlarımıza, ardından da yan gözler ile çok yüksek olmayan yukarılarımızdan, çabukça aşağılarımıza kadar üçümüzü süzdü. Allah kahretsin dercesine hızla vurduğu mühürlü pasaportlarımızı tekrar babama verdi. Anlaşılan fazlaca günahımız yokmuş ki, Sırat Köprüsünü geçmiştik.

Hollanda’ya geleli bir ay kadar oldu. Babam beni okula yazdırdı. Hiç dil bilmeme rağmen, Hollanda’lı çocuklar ile aynı sınıftaydım. Hollandacayı şimdilik bilmesem de zamanla oluşacak olan kulak alışkanlığı ve zorunlu pratik ile kavrayacaktım. Daha çocuk yaştaydım, zihnim açık, kafam olur olmaz bilgi kalabalığı ile dolu değildi. Bu kadar kısa bir zaman geçmesine rağmen şimdiden kendimi kurtaracak kadar konuşuyordum. Azmin pençesinden yabancısı olduğum kelimeler kendilerini kurtaramıyorlardı.

Bundan sonra yurdumuz, karnımızın doyduğu bu topraklar oldu. Bütün olumlu olumsuz yönlerine katlanacak, karınca kararınca bir şeyler katacak ve birlikte bir yaşam sürdürdüğümüz insanların sayısız katkısını göreceğiz. Fakat insanın kendi ülkesine, akrabalarına, arkadaşlarına olan özlemi de yabana atılacak cinsten değil. Şu an on yedi yaşındayım. Elbette olaylara yaklaşımım çocukluk yıllarımdaki gibi değil. Hollanda’ya geleli yaklaşık altı ay kadar olmuştu ki, artık Amsterdam’in her köşesini elim ile koymuş gibi buluyordum. Yeni edindiğim arkadaşlarım ile oynuyor, her gün yeni bir şeylere tanık oluyorduk. Günlerden bir gün babam yaz sıcağında bir kaç arkadaşı ile akşam üzeri bahçede oturup, rakı içiyorlardı. Babamın arkadaşlarından Ahmet Amca evimizin az ilerisindeki suda yüzmekte olan ördeklerin sesini duydu.

“Aah Şükrü, şimdi bu aslan sütünün yanında yağlı bir ördek budu ne giderdi.” diye iç geçirince, ben ve Ahmet Amcanın oğlu arkadaşım Rafet ile göz göze geldik. Bakışlarımızdan mesajlarımız yerini bulmuştu. Mutfaktan bir naylon poşet ve bıçak alarak koşa koşa suyun kenarında soluğu aldık. Tabi yem olarak da, bir ekmek parçasını almayı ihmal etmemiştik. Anlaşılır gibi değildi, her taraf başı boş ördekler, kazlar ve kuğular ile doluydu. Nasıl oluyor da bu kadar büyük ganimetlere, kimse elini dahi sürmüyordu.

Bugünlük de bu kadar deyip, vedalaşmak üzere olan akşam güneşi, durgun ve çok da temiz gözükmeyen suyun kıvrımlı yüzeyini kızıl bir parlaklığa boğuyordu. Onlarca ördek, hayran bıraktıran kıvrak hareketleri ve bin bir nazları ile birbirlerine kur yaparak, yüzüyorlardı. Zümrüt başlı, benekli, kar beyazı ve bazıları da kömür karasıydılar. Gagaları sanki çekiç ile üstten hafifce vurularak düzeltilmişlerdi. Ara sıra suya başlarını daldırıp, duş alıyorlardı. Çok geçmeden, Rafet ilk ekmek parçalarını mümkün olduğu kadar yakınımıza serpiştirdi. Onlarca ördek renk yelpazesi kanatlarını, kendilerinden beklemediğim bir hız ile çırpıp, yüksek olmayan kısa uçuşlar ile patırtılı gürültüler çıkartıp, ekmek parçacıklarını kapmak için üşüştüler. Rafet atik bir hareket ile ilk kurbanını kanatlarından yakaladı. Ardından hala gözlerimin önünden hiç gitmeyen kanını, ince zarif boynunu bıçak ile kesip, yere akıttı. Rafet kurbanını torbaya koyarken ben de ganimetimi yakalamıştım. İşimiz tamam derken, arkadaşım bir tane daha yakaladı. Tam kesmek üzereyken, burnumuzun dibinde bastonunu bize doğru sallayan çok yaşlı, yürümekte zorlanan bir kadının köpeği ile birlikte bize doğru geldiğini gördük. Rafet’in son kurbanı bu hengamede kaçıp, tekrar suya dalıp, korku içinde sudaki kızıl parıltıyı bozarak, ayaklarını geriye doğru itip, uzaklaştı. Biz de en az elimizden kaçan ganimetimiz kadar korku içindeydik. Ördeklerimizi koyduğumuz torbamızı olduğumuz yerde bırakıp, var gücümüz ile ayrı yönlere doğru koşmaya başladık. Yaklaşık on dakika geçmemişti ki, iki adet polis arabasının kıyameti kopararak olay yerine hızla, sirenler çalarak geldiğini gördük. Heyecandan at gibi soluyor, korku dolu küçük yüreklerimiz göğsümüzü gümbürdeterek dövüyordu. Şansımız yaver gitmiş ve bu belayı ucuz atlatmıştık. Rafet’in babası kıytırık, ucube, sülük, hödük, mendebur, mikrop, pis boğaz (kızgınlığımdan, saygıyı rafa kaldırıp, daha pek çok uygun tanımlamalar sıralayabilirim, ama hazretleri şimdilik bunlar ile yetinsinler) Ahmet Amca’nın rakı içerken, o çürük dişler ile tıka basa dolu mübarek ağzından, bakmaya kıyılamayacak güzellikteki ördekler ile ilgili sözleri çıkmasa, biz de böyle bir halt yemeyecektik elbette. Ördek ve diğer başı boş hayvanlara zarar vermenin cezasının; en az altı ay hapis olduğunu öğrendiğimde, dilim damağıma yapışmıştı. Allah’tan bu kıyım girişimimizin, ceremesinden paçamızı ucuz kurtarmıştık. Çocukluk ve bilgisizliğimiz buna benzer bir çok olayı yaşamamıza neden oldu. Bildiğim o ki, bilgisizlik, insanın başına türlü belalar getiriyor. İnsanın içinde olduğu bu Hint fukarası görünümlü cehalet konumumdan, pılısını pırtısını toplayıp, mümkün olduğu kadar daha uzak diyarlara; bilginin, ilmin, çağdaşlığın, insani güzelliklerin hakim olduğu yerlere gidip, oralarda soluk alıp vermesi gerekir.
Aradan bir kaç yıl geçip, ergenlik çağına geldiğimde, bu kez ilgim ördeklere değilde, barbi bebeklerini aratmayan Van Goch sarısını saçlarında en güzel şekilde barındıran Hollanda kızlarına karşıydı. Bütün uğraşılarıma rağmen, ördekleri yakalamaktaki performansımı, bu fıstıklardan birisini edinmekte gösteremiyordum. İçim gelen her bahar ile daha bir buruk, ezik ve de kendimi yapayalnız hissediyordum. Umudumu yitirmeden, sokakları arşınlayıp, ava çıksam da, sonuç hep nafileydi. On dört yaşındaydım, artık birşeyler olmalıydı. Evet biliyorum, yaşımın daha küçük olduğunu, önümde uzun bir ömrün olduğunu, bazı şeyler için aceleci olmamam gerektiğini söyleyenler, yok değil. Ama histerik duygularımı bastırmakta zorlanıyorum. Hislerimin kürek mahkumuyum. Kısaca öyle veya böyle; ben de hayatımın açık olan kapısını görmek istiyorum.
Hollandalı kız ve erkek çocukları bu ilişkilerde çok rahattılar. Bu evrelerini cinselliği tanıyarak yaşıyorlardı. El ele tutuşup, öpüşüyorlar ve insan hayatının belki de, en heyecanlı anlarına cesurca adımlar atıyorlardı. Oysa ben Yozgat’ın Boğazlıyan Karakuyu Köyünden gelen Nuri ise ümüğümü çekiştirip, onlara bakınmakla yetiniyordum. Tanrının iyi diye belirleyip, bir tarafa ayırdığı erkek kullarına cennetinde kırk tane huri vereceği rivayet ediliyordu. İyi kadın kullarına da, kırk tane Nuri verecekti. Belki ben sadece bilinmeyen bir zamanda, birilerinin kırk Nuri’sinden bir tanesi olacaktım. Bu sahiplenme kırkta bir oranında ve ayrıca peşin degildi. Oysa ben veresiye olanı beklemeden, Hollanda’daki hurilerin Nuri’si olmak istiyorum. Vaziyet kötü demekten dahi çok daha berbattı. 
İnsan insanın zehrini alır, derler. Benim de ağularımı benden alacak, her bakışı diğerinden daha güzel, bin bakışlı bir sevgilim olmalıydı. Her gün; edalı, güzel endanlı, körpe kıvırcıkları andıran Hollanda sülünlerinden birilerine aşık oluyor, açılamıyor, kalbimde prangaladığım duygularım, kırık cam parçaları gibi acıtıyor, parçalıyordu. Acılarım dilsiz, hüznüm sonsuz, aşklarım hep platonikti. Üzerinden aşmak istediğim yüreğimi hoplatan her çıta, gürültü ile her defasında düşüyordu. Kendimi yerlerde buldukça, daha da karamsarlaşıyor ve hayattaki neşemi, duruşumu tarifsiz büyüklükteki bir erozyona uğratıyordum. Tutunamayacağım boş bir hüsran ile baş başa kalmak, kaçınılmaz kaderim olmuştu.
Ancak beş yıl gibi uzun bir süre sonra parasal durumumuzu biraz olsun düzeltip, okulların tatil olması ile birlikte, biz de nihayet çok özlediğim doğduğum topraklara, arkadaşlarıma ve akrabalarıma gidecektik. Bütün hazırlıklarımızı kısa sürede tamamladık. Bir çok bavulu istifleme hediye ve elbiselerimiz ile doldurduk. Kalbim, tıpkı ördek maceramdan sonra yaşadığım heyecanı aratmıyor ve yerinde dur durak bilmiyordu. Eminim bu tatil bana çok iyi gelecekti. Gem vurmakta zorladığım duygu ve düşüncelerim bir süreliğine de olsa başka tarafalara kanalize olacaklardı.

Beklenen gün geldi ve bütün eşyalarımızı kaptığımız gibi havaalanının yolunu tuttuk. Direksiyonda ucube, mendebur, kepaze, hödük.... Ahmet Amca vardı. Ama aldırmıyordum. Bizi hava alanına arabası ile bırakıp, dönecekti. Çok kalabalıktı. Sanki bütün yabancılar tatile gider gibiydi. Eşyalarımızı indirip, Ahmet Amca hazretlerini uğurladık. Ne idüğü belirsiz, cenabet, hergele, odun, kalas... Ahmet Amcanın arkadaşı, Çopur babam yüklediği valiz arabasını, kamyonet gibi"tıss..." sesleri çıkrarak, hızla anam ile benim önümde ittiriyordu. Bu kez annemin şalvarından tutunmuyordum. Annem şalvar yerine artık, güllü etekler giyiyordu. Jöleli saçlarımla, babam ve annem görünümündeki onca yabancı arasında, seçebildiğim Hollandalı kızlara bakıp, son an uzatmalarını oynayarak, fiyaka satıyordum. Aşk; anlık da olsa, tesadüfleri sever diyorlar, belli mi olur deyip, farları sonuna kadar açtım.
Köyümüze vardığımız zaman, hani derler ya; “dünyalar benim oldu” aynen öyle. Dedelerime ve ninelerime bir güzel sarılıp, hasretle ellerinden öptüm. Meğerse ne kadar çok özlemişim onları. Aynı zamanda arkadaşlarımı da yeniden gördüğüme müthiş sevinmiştim. Oyunlar oynarken elbette en çok merak edilen konu yine Hollanda kızlarıydı. Onlara bizim Yozgat’ın aksanı ile Hollanda’yı anlatırken; 

Suyu bol çimemiyon,

Çimi bol oturamiyon.
Ağacı bol sapan yapamiyon.
Kuşu bol vuramiyon.
Kızı bol öpemiyon... diyemiyordum. 
Her gün sarışın bir Hollandalı ile birlikteydim, tabir yerinde ise, “bir elim yağda, bir elim baldaydı.” Ben Hollanda’lı hurilerin biricik Nuri’siydim.

Amsterdam, 5 Nisan 2012 



 

HALİL’in TASI VE HAMAMI

HALİL’in TASI VE HAMAMI

       Markası Samsonite da olsa, yıllardır oradan oraya sürüklediği kırmızı bavulunun alttaki tekerleklerinden biri artık yalpalar hale gelmişti. Bir iki gün kalmak gayesi ile girdiği otelin koridorunda biraz zorlanarak çekiştirdiği, içi tıka basa elbise dolu olan valizi, tekerleği yağsız kalmış bir kağnı arabasını andıran garip sesler çıkarıyordu. Valizi otelin resepsiyonuna doğru sürükleyen, elli beş yaşına henüz basmış, düz dalgalı – kırçıl uzun saçları, gür kaşlarının gölgesi uzun kirpiklerinin üzerine düşen, dolgun yanakları ve biçimli burnu ile yıllardır yurt dışında sürgün hayatı yaşayan Halil’di. Sürgün hayatına nihayet son verip, bir aylığına yıllardır yaşadığı Hollanda’nın Amsterdam kentinden pılısını pırtısını topladığı gibi, soluğu İstanbul’da almıştı. Güzellikten, adil olmadan ve insani eşitlikten yana pır pır atan yüreği göğüs kafesine sığmıyordu. Sultan Ahmet semtinde taksiden indikten sonra, gözüne ilişen ilk otele daldı. Ay Işığı otelinde günde on dört saatten fazla görevli olarak çalışan Adıyaman’lı Abidin oturduğu tezgahın arkasında henüz yeni doğmuş olan iki aylık kızı Pelşin’i düşünedururken, gürültüleri duyup, gözlerini yaklaşmakta olan Halil’e dikti. Otel sahibi, oldukça hırslı bir işveren olan Adıyaman Kahta’lı Osman Bey, Abidin’e sürekli müşterinin kral olduğunu hatırlatıyor, velinimetlerine karşı kendilerinin her daim nazik ve güler yüzlü olmalarını tembihliyordu. Oysa filinta gibi, yeşil gözlü kıvır kıvır saçları ile yirmi beş yaşında, incecik bir dalı andıran Abidin açısından; bu nasihatlara gerek olmadığı halde, dökük ve yer yer irili ufaklı çukurların bulunduğu etli suratı ile Osman Bey; “ben yine de bir kez daha söyleyeyim”deyip, yineliyordu.
        Halil valizini yere koyarken, her ikisi de aynı anda birbirlerine iyi akşamlar mahiyetinde gülümseyip, selamlaştılar.
“Buyurun abi, hoş geldiniz. Size nasıl yardımcı olabilirim?”
“İki veya üç gün kalabileceğim rahat bir oda istiyorum”
“Tabii abi, emriniz olur. Size hemen en iyi odamızı vereyim. Manzarası hoştur. Yalnız önce sizden kimliğinizi rica etsem.” Halil cebinden Hollanda kimliğini usulca çıkarıp, Abidin’e verdi.
“Abi siz Hollanda’lı mısınız? Bu Hollanda kimliği de.”
“Öyle sayılır. Uzun zamandır orada yaşıyorum.”
“Anladım abi. Ben hemen kimlik bilgileriniz yazayım ve sizi odanıza çıkarayım.”
“Peki. Teşekkür ederim.”
        Odasına geldiğinde, önce etrafa göz attı, ardından siyah rugan ayakkabılarını çıkarmadan sırt üstü, kar beyazı çarşaflar ile örtülü yatağa uzandı.Yorgundu. Düşünceliydi. Özlem doluydu. Meraklıydı.Kafasının içi karma karışıktı. Bir kaç gün bu otel odasında kalıp, önce gözlemlerde bulunmak ve daha sonrasında, İstanbul okyanusuna açılmak istiyordu. Ne de olsa geçip giden, kendisinden pek çok değeri alıp götüren ve belki de bir o kadar kazanımı getiren yıllar, bu okyanusta yeniden kulaç atmakta acemilik çektirebilirdi. Ama sonuçta, henüz giderme olanağını bulamadığı halde, sevdiği şehirde soluk alıp, veriyordu. O’nun İstanbul’u yüreğindeydi. Hasretliğini kalbinde her an ince bir sızı olarak hissettiği şehir, güzel bir kadının ak döşünde yer alan inci bir gerdanlıktan farksızdı. Yedi tepesinde de anıları, arkadaşları, dostları ve akrabaları vardı. Yetiştirebilirse herkesi tek tek ziyaret edip, onlar ile görüşecek ve geçmişi yad edecek, nostaljiyi iliklerine kadar duyumsayıp, boğaza karşı ince belli bir bardaktan, buğulu rakısını yudumlayacak. Merhaba İstanbul diyecek.
        Mutsuz bir evlilik yapmıştı. Bu mutsuzluktan tek kârı; O’nun en büyük dayanağı, değeri, ayakta kalmasını sağlayan ve mutluluğu olan kızının kendisine armağan olarak sunulmasıydı. Şimdilerde uzun kumral saçları, açık maviye çalan gözleriyle ile yirmi yaşında olan Jale İsot, kalbini dolduran tek varlıktı. Doğduğu ilk gün, minicik yavrusunu büyük bir sevgi, şevkat ve itina ile avuçlarının arasına doldurup, odadakilerin şaşkın bakışları arasında, dilinde bal gibi hissettiği bir melodi ile odanın bir köşesinden diğer köşesine kadar delileri aratmayacak şekilde dans etti. Dünyanın bu en güzel ve masum yaratığını usulca tekrar yerine koydu. Odada bulunanlardan, şaşkın bakışlı sağlık personelinden ve yakınlarından kocaman bir alkış aldı.

“Dünyanın en güzel en küçük kadını ile dans ettim, beni kırmadığınız için size teşekkür ederim, prenses. Yüreğimize hoş geldiniz.” Deyip kızını kokladı. Bütün bu güzellik sanki dün yaşanmış gibiydi.
        Arkadaşlarına ulaşabilecek miydi? Kimler İstanbul'daydı, kimler ölmüş kimler kalmıştı. Merak ettiği o kadar çok olay ve kişi vardı ki, düşünceleri bir labirentin kanallarında akıp yol bulmaya çalışan suyu andırıyordu. Dile kolay otuz gün, otuz ay değil otuz yıldır ülkesinden, insanlarından ve bütün değerlerinden koparılmıştı. İstanbul ne denli değişmişti. İnsanlar ne alemde idiler? Ziyaretine gideceği insanlar onu nasıl karşılayacaklardı. Diğer yandan onların gözünde kendisi ne kadar değişmişti? Bu değişim olumlu mu, yoksa olumsuz muydu? Ve sorular yığını. Merak ettiği yığınla şey vardı.
        Bu verimli toprakların ağaçlarının dallarından şiirler, romanlar, hikayeler, birbirinden güzel melodiler, tiyatrolar, filmler, her türlü kültürel ve sanatsal ürünü koparıp, ruhi şekillenmesini sağlayıp, aynı zamanda ufkunu genişletti. Yine bu ülkede pencereleri sonuna kadar açıp, dünyayı gözlemledi. Bilim ve felsefe ile tanıştı. Bütün bu kazanımları cömertçe bahşeden bu ülke, aynı zamanda polis copunu, insanlık onurunu yerle bir eden kahredici işkenceyi, yıllarca zindanlarda özgülüğünü gasp etmeyi de getirmişti.
        Hapishanede bulundukları koğuşta, Nazım Hikmet’in “Memleketimden insan manzaraları” adlı devasa eserini tamı tamına oluşturmuşlardı. Halil zaten mevcuttu. Galip adlı bir arkadaşları da vardı. Mahkum Fuat. “Mehtaba bakamam, yar gelir aklıma”diye mırıldanan Nuri. Bir kaç tane Hasan olmasına rağmen İzmirli Zeynel’i Beethoven Hasan olarak seçmişlerdi. Çünkü onun da işi gücü sürekli radyoda haberleri bulup dinlemek ve dinletmekti. Büyük burunlu, iri yarı bütün jandarmaların adı ise Haydar’dı. Nazım’ın bu muhteşem yapıtında mekan aynı olsa da, zaman ikinci dünya savaşı yıllarına dayanırken, Halil’in koğuşundaki zaman birimi de on iki eylül darbesinin sonrasında yaşanıyordu. Olup, bitenler gözlerinin önünden kareler halinde bir bir geçiyor, karelerde Galip Usta, Beethoven Hasan ve diğer arkadaşlarına gözleri iliştiği anda, onların sanki yanı başında olduklarının hissine kapılıp, kendi kendisine hafiften bu can dostlarına tebessüm ediyordu. Merak ettiği o kadar çok konu vardı ki, bütün bunları “acaba” diyerek zihninden geçirdi. Halil’in ülkesi şimdilerde dolu dizgin hiper aktifliğini, dudakları uçuklatarak sürdürmeye devam ediyor. Büyük değişimler de mevzilenirken, pek çok konuda da, bu coğrafya yerinde saydı.
       Devletin çukur veya düz olan taraflarının insan görünümlüleri, göz altında kaybettirmeye ve kişi onurunu oldukça derinden yaralayan işkencelerden ellerini ve eteklerini çekemiyorlar. Hastahanelerde, devlet dairelerinde, dolmuş duraklarında kuyruklar devam ediyor. Memurlar işlerini daha iyi biliyorlar ve rüşvet almaya devam ediyorlar. “Gelen kişi yakinimdir” arkası yazılı kartvizitler aracılığı ile torpiller diz boyu. Bayanlar daha çok kapanıyorlar, beyler de çirkin sakallar bırakıp, çirkin görünümlü bu kıl yığınlarını sıvazlamaları, revaçta olan en yaygın moda. Yolsuzluk, rüşvet, fuhuş ve benzeri olumsuz davranışlarda geri adım söz konusu değil. Tam gaz devam. Çalışanların maaşı bin lira olduğu halde, ev kiraları hala bin beş yüz lira ve Dünya ekonomistleri bunu gündemlerine alma cesaretini kendilerinde bulamıyorlar.  İnsanların çok büyük bir kısmı için herhanigi bir damlama olmadığından, göller oluşmuyor. Yoksulların terlerinden okyanusları oluşturanlar, bir elleri yağda, bir elleri balda, gel keyfim gel, hayasızca kulaç atmaya devam ediyorlar. Dolu küpler hallerinden memnun, sesi çıkmazken, yoksulların ise Erkin Koray’ın dillerinde pelesenk olan bir şarkısı var.   

“Arkası gelmez dertlerimin bıktım illallah
Biri biterken öbürü de başlar vermesin allah
Böyle gelmiş böyle gidecek korkarım allah
Yok mu çaresi dostlar fesupanallah

Alemin keyfi yerinde yine maşallah
Bize de bir gün kader güler güler inşallah
Böyle gelmiş böyle gidecek korkarım allah
Yok mu çaresi dostlar fesupanallah.”    
Köylüler şehirlilere kovalarda hediye olarak yoğurt taşımaya devam ediyorlar. Köylü şehirlinin efendisi olmayı bir türlü beceremiyor. İklim değişikliğinden dolayı, her yıl Mart ayında daha çok kazma kürek yakılıyor, ülkede bu konuda sıkıntı çekiliyor. Artık Adana’ya da kar yağıyor. Ama karın altında, her ne hikmet ise Kürt kalıyor. Alavere dalavere ediliyor ve Kürt Memet nöbete gitmeye devam ediyor. Mazlum ahının aheste aheste çıkmasına razı olduğu halde, bu konuda hiç bir ilerleme gözlemlenmiyor. Yeni icatlar da edildi. Ev hanımları mikro dalga aparatlarını iç çamaşırlarını kurutmak için, zenginler ambulansları eğlence kulüplerine zamanında yetişmek için kullanır hale geldiler. Bir fincan kahvenin hatırı, süre olarak kırk yılın çok altına düştü. Hep bana–rabbena dönemi daha çok öneme haiz olmaya devam ediyor. Ordu'nun dereleri, yukarı doğru akmasını bir türlü başaramadılar. Fakir insanlar dağbaşlarında “vatan –millet – Sakarya” üçlemi için ölmeye devam ediyorlar. Türkiye, hala sadece Türklerin. Türk olmak en büyük mutluluk iksiri olduğu gibi, terazinin bir kefesine konan bir Türk, diğer tarafa konan Dünyadan çok daha ağır geliyor. Her Türk asker olarak doğmaya devam ediyor. Türkün Türkten başka dostu hala yok. O neden ile Türkü koruma işi Tanrıya kalıyor. Aids virüsü Türkten sürekli tekme tokat yiyor. Ya sev ya da terk et diyenlerden, bu ülkeyi ve insanlarını daha çok sevenler, buruk yürekleri ile terk ederken, analarını yanlarında götüremiyorlar. En büyük hobisi puslu havada gezinmek olan kurtların ulumaları dinmek bilmiyor. Navigasyon aletleri çıktığı halde, Asenalar yol göstermeyi elden bırakmıyorlar. Köşe bucak bütün aramalarına rağmen “adalet” yerini bir türlü bulamıyor. Bir bayrak altında 72 millet barış ve huzur içinde yaşıyor! Ülkemiz bir hukuk devleti ve dört bir yanda çok homojen bir demokrasi var. Üç maymundan biri görmüyor, diğeri duymuyor ve üçüncüsü de bilmiyor. Hatçeler büyüyüp Hatiş olmaya devam ediyorlar. Ama komünist olmayı artık akıllarından geçirmiyorlar. Böyle bir düşünceleri olsa da bu artık tehlike arz etmiyor. Her bahar gelmesi beklenen komünizm, uzun süre rotar etti, daha sonra da gelmekten tamamen vaz geçti. Kürtler müzik aleti çalamadıklarından, çingeneler çalıyor, Kürtler oynamaya devam ediyorlar. Lakin peşrev zurna ile yapılamadığından, bunu çingenelerin ince siyah bıyıklar ile çerçeveli alımlı dudaklarında yerini bulan, klarnetler üstleniyor. Türkiye’ye dönen Kemal Burkay’a Van kedisi hediye edildiği halde, hediyeyi kibarca kabullenmediğinden, O’nun hala bir kedisi yok. Sezen Aksu ise kedi çiftliği kurdu. Aynı binanın sakinleri yıllarca bir binayı müşterek olarak kullandıkları halde, birbirlerinden uzak durmaya, selamlaşmamaya ve izole bir yaşantı sürdürmeye özen gösteriyorlar. Kahvehaneler balık istifi işsiz erkek dolu. Okey taşlarının sesleri dışarıya taşıyor. Kasaplar kıymayı hala bir kilogram diye, kemik payı adı altında sekiz yüz gram olarak veriyorlar. Arife Teyze Eminönü Camisinin önünde, ağrıyan dizlerini oturduğu yerde ovuşturarak güvercinlere yem satıp, yetmiş yaşındaki felçli kocası Arif’e bakmaya devam ediyor. Körler ne yazık ki, sadece ağızlarının yolunu biliyorlar. Öküz altında buzağı aramalar, tatsızlıklara neden olmaya devam ediyor. Bitli baklalar, sadece körler tarafında satın alınıyor. Hiçbir yerde az düşünenler, bu kadar çok konuşmuyorlar. Evliliklerde genelde anaya bakılıp, kızı alınıyor, anası kötü olan veya anası olmayan kızlar evde kalıyorlar. Dona alışık olmayan kıç sahipleri habire elleri ile donlarını tutmaya çalışıyor, boş bulundukları anda donları kıçlarından düşüyor. Terzinin söküğü dikilmediğinden, yırtık elbise ile dolaşıp duruyor. Sarhoşlar ve çocuklardan başka herkes yalan söylüyor. Gelinlere söylenecekler direk kendilerine söyleniyor, kızlar muhattap alınmıyor. Denizlere düşüp de yılanlara sarılanlar, yılanlar tarafından sokuluyorlar. Mütahitliği dişi kuşlar yapmaya devam ediyor. Ayakkabı boyayan çocuklar, hala ellerinin tersi ile ayakkabının tekini boyadığını, diğerine sıra geldiğini belirtmek için, eli ile müşterilerinin ayağının altına vuruyorlar. Bozulan ev aletleri, yumruklanarak tamir ediliyor. Gaz kaçağının olup olmadığı kibrit yakılarak kontrol ediliyor. Musluklardan “tisss” sesi eksik olmuyor. Üç ekmek beş nüfuslu aileye yetmemeye devam ediyor. Bor’un pazarı geçtiği halde, yaşanan eşek kıtlığından Niğde’ye gidilemiyor. Sevilen yarin el tarafından alınmasının nedeni, elbette ki Çarşamba’yı selin alması gösteriliyor. Urfa’nın etrafındaki dağların dumanları daha da yoğunlaştı. Gezinen ceylanlar ise birer birer avlanıp, midelere indirilerek yok edildiler. Mübarekler de mabadlarını kırıp, bu dumanlı dağlarda gezinmeseler ama, kazın ayağının öyle olmadığını Sağır Sultan çoktan duydu. Dolmuşçular yol ağzında, dönemeçte indirip, arkadan iki kişi , ortadan üç kişi için uzatılan paraları alıp, ustaca bozuk paraları arkaya doğru uzatıyorlar. Simitçiler simitçilerinin çıtır, seyyar satıcılar domateslerinin taş gibi olduğunu bağırıyorlar.
       Aslına bakacak olursak, tas ve hamam konusunda herhangi bir değişiklik mevzu bahis değil. Memleket manzaraları sayılamayacak kadar çok. Bunlar Halil’e rapor edileceklerden, devede kulak olanı.       
       Yığın halinde beynine çöreklenen düşünceler, Halil’i sevdalısı olduğu İstanbul’un ilk gününde çok yormuş olmalı ki, o gece deliksiz uyudu. Uyandığında güneş ışınlarının perdeleri aralamakta zorlanmadığını gördü. Odasına; yüzlerce kuşun sevinç dolu cıvıltıları, aynı güneşin ışınları ile birlikte doluşuyordu. Sokaklarda yerli halktan daha farklı allı yeşilli giyimli, sırtlarında taşıdıkları iri çantalarından hiç şikayetçi görünmeyen turisler vardı. Günün yoğun telaşı çoktan başlamıştı. Sokaklara kendilerini atmış olan insanların çoğu, ellerinde cep telefonları ile bağıra çağıra konuşuyordu. Önemli buldukları sorunlarına, mobil bir halde kurdukları diyaloglar ile çözümler getirme çabası içinde, bir yandan da hızlı adımlarla pür telaş, kafalarında koordinatlarını belirledikleri belli istikametlere doğru koşturuyorlardı. Halil yatağında iyice gerindi, yorganı üzerinden atıp, İsanbul’da uyanmanın farklılığını yaşadı. Çok geçmeden telefon numaralarının bulunduğu arkadaşlarının listesini aldı. Kahvaltı salonunda tavşan kanı çayın buğusunu elinin tersinde his ederken, karşı tarafa sevinç ile alooo.... diye bağırdı. Galip.... Ben Halil, Halil... Hollanda’dan.

Amsterdam, 10 Şubat 2012

VUR BELİNE KAZMAYI

 VUR BELİNE KAZMAYI

          

          Bu kısa metni adı Aydın, soyadı Yılmaz olan bendenizin, bir özeleştirisi olarak kabul edebilirsiniz. Aklıma ilk gelen hiçbir insanın adı ve soyadı ile bu kadar çelişmeyeceğidir. “Adına münhasır” olmak, gördüğünüz gibi, çoğu zaman pek çok beşerde mümkün olmayabiliyor. Beterin beteri olduğu söylenir. Aydın değil de, Satılmış, Gıyasettin, Rüknettin, Tacettin, Rıfkı, Hüdaverdi, Allahverdi veya daha orijinal bir  şey de olabilirdi. Satılmış Efendilerine kime, kaça satıldığı, Rıfkı Beyzadelerine ne rıfladığı, Rüknettin, Tacettin ve Gıyasettin hazretlerine “ söyle bakalım, ne ettin len sen ne ettin?” diye sorulabilir. Ya müstesna beylerimizden Hüdaverdi ile Allahverdi. Bu konuda Türkçe ve Kürtçe yarış halinde. Türkçe Allah verdi ise Kürtçe de Huda da vermeli. Durum 1-1 beraberliğini koruyor, her ne kadar diğer tüm alanlarda Hudaverdinin tarafı 10-0 hep yenik olsa da. İyi hoş da onları Huda veya Allah verdi de bizi kim verdi gibi soruların sorulması da, bu isimlerin anılmasının akabinde gündeme gelebilir. Bu durumda Aydın adına şükür desem de, ben yine de bu konuyu, rahatsızlık duyduğumdan dolayı bir nebze de olsa, deşelemek istedim. Kanımca böylesi rahatsızlıkların yaşanmaması için; daha işin başında olan ebeveynlerin, çocuklarına isim seçimi söz konusu olduğu zaman, daha dikkatli olmaları gerekir. Bu konuda önsezi ile kahinlik lüzum etmese de, fazla iddia içeren isimlerden de biraz uzak durmayı yeğlemek iyi olacak gibime geliyor. Aksi taktirde ismi ile bir ömür boyu çelişen bu şahsiyet, hem kişinin kendisini, hem de çevresini yoracaktır. Çevresinde her daim yürüyen, hareket halinde olan bir “bay veya bayan yanlış” olarak görülür. Etrafındakilerin zoraki göz ucu bakışları ile izlenirler ve rahatsızlık yaratırlar. Bu bir dikenin, “salına salına gelmesi için,  yarin saçlarına takılan kızıl gül” olarak adlandırılması gibidir. Ülkemizin eski başbakanlardan, rahmetli Yıldırım Akbulut, herhangi bir görüşünü dile getirmeye çalışırken; “böyle düşünüyorum kanaatindeyim” derdi. Alın benden de o kadar.

            Bazı isimler, kişinin mesleği ile bir araya geldiği zaman da çok komik durumlar ortaya çıkabiliyor. Avukat Güven Savun, muhasebeci Ahmet Aldıkaçtı, milletvekili prof.dr. Burhan Kuzu ve benzeri isimler tebessüm ettirmekte bir hayli başarılı oluyorlar.

            Söz konusu Aydın adını getirip, her insan gibi yaklaşık yüz trilyon hücreden oluştuğuna inandığım bedenim ve kişiliğim ile eşleştirmeye çalıştığınızda, dokuları uyuşmayan bir organ nakli gibi bir durum ile karşı karşıya gelindiği görülür. Garipliği su götürmeyen bu durum, tabiatı ile insanda bu ikili; isim ve şahsiyetin göze ve kulağa hitap etmesi halinde, “ne alaka”gibi sorular sorulup,  rahatsızlıklar duyuluyor.

            Kendi cephemde ,“Get babam get, başka işin mi yok?” demekten kendimi alıkoyamıyorum. İhtilalli bin dokuz yüz altmış yılının, bırakın saatini, hangi günü veya ayı olduğu (yaz, kış, ilkbahar, sonbahar’ına dahi razı gelirim.) tam bilinmeyen, Büyük Camili Köyü´nde doğan, yamru yumru, kocaman kafalı, bön gözlü, hilkat garibesi bebeğe, köy eşrafından olmayı kenarından da olsa yakalamayı başarabilen, namı diyar Heyderi Hecike, neden bu kadar isim kıtlığı yaşayıp, başka isim mi bulamadı. Brehhhh... brehh. El insaf doğrusu. Böylesine çelimsiz bir bebeğe, salt kendi çocuğu diye; kocaman kafasına aldanıp, oğlunun çift akıllı olduğunu sanarak, bu denli iddialı bir ad verilir mi? Elin oğlu, “o koca kafanın içinin boş olmadığı ne malum”, Haydar birader demez mi adama? Peki şimdilerde, yaşı kemale ermiş olan bu zat’a, bu isim ile “Aydın haa..  Öyle mi? Küçülsün de cebime girsin” demedikleri ne malum. Diyorlardır da elbet. Haksız da değiller hani. Görünen köyün kılavuz istemediği ve uzak olmadığı gibi, bu da aşikardır.

            Velhasıl, adımın anlamını “karınca kararınca” da olsa yakalamak üzere bu uçsuz bucaksız olan ince-uzun yola çıkıp, bu konuda yarım yamalak göstermeye çalıştığım gayretlerimin de, bir getirisi olmadı. Söz konusu yolun oldukça çetin olduğu, her birey tarafından bilinir. Soyadım olan   Yılmaz, bu çetrefilli yolda inat edip, ilerlemem için uygun bir içerikte. Yani yılmamam gerekiyor, aydınlanma yolunda ilerlemem gerektiğini tetikler anlamdaydı. Lakin buna da ters düşmek, kaderin cilvesini sürdürmesinin bir sonucu olsa gerekir, diyelim. Hazır suçlu da ortada olduğuna göre;

-Suçu sabit görülen “lötü kader”, ayağa kalk. Mahkeme kararı kesinleşti. Jüri oy birliği ile kararını bildiriyor. Cezan müebbet, ömür boyu aydın olmayacaksın. Allah sabırlar versin. Jürimüzün tavsiyesi, soyadınız Yılmaz olduğuna göre, bari cezanızı çekme konusunda bir yılgınlık içine girmemenizdir. Kolay gelsin!

            Yılmaz soyadı ile de oldum olası çelişmedim değil. Oysa bu soyadı sahibinin belli bir istikrar sahibi, dirençli ve inatçı olması gerekir . Hayata tutunurken, tam tersine belli bir süre sonra her şeyden yıldım. Halikarnas Balıkçısı; çizgili kağıda yazmayı ret edip, “Başkasının çizdiği çizgiden gitmek özgürlüğüme dokunuyor.” derken haksız değil elbette. Belki de bana da hep başkasının çizdiği  çizgilerde rota sürdürmek düştü ve bu oldukça yorucu oldu. Başkalarının belirlediği hatları sonuna kadar sürdürme azmini kendimde bulamadım. Çoğu zaman da; maymun iştahlılığının getirisi olan, “Düğüne gidip zurnaya, hamama gidip kurnaya aşık oldum”. Bu neden ile yaptığım, çalıştığım her iş en fazla iki veya üç yıl sürdü. Nadir de olsa yedi sekiz yıl süren işlerim de oldu ama, genelde değil. Yılgınlık her defasında gelip, bir canavar gibi kendisini gösterdi. Buna en iyi örnek pek parlak olmayan CV’mi sunmak olacaktır, ama o kadar da ileri gidip, daha fazla vaktinizi alacak kadar da cüretkar değilim. Her defasında başarıyı yakalamak için yola çıktığım zaman, hep baş ağrılarına yakalandım. Moral olsun gayesi ile aldığım ağrı kesiciler yan etkisi yaptı. Tesellilerin pek bir yararı dokunmadı.

            Bir yerde Yılmaz soyadından, tıpkı her gün hücrelerimizde DNA´larmızın kendilerini kopyalama işlemi esnasında bir çok hata oluştururken, bütün bu hataların üstesinden gelip, bunların kanserleşme potansiyeli ile savaşma misyonunu üstlenen P53 geni gibi bir görevinin olmasını beklediysem de, nafile. Yılmaz soyadı oluşan hata ve yanlışlıkların üstesinden gelme konusunda P53 geni olmanın çok uzağında kaldı ve böylesi bir işlevi hiç olmadı. Derken yılgınlıkların yığılı olduğu bir yaşam.

            Yığılı yılgınlıklar arasında, bir ömür boyu yüzlerce kez mırıldadığım (bir nevi korunak ve kuytu bir liman olarak gördüğüm), daha da mırıldayacağım bir melodi, dilimde pelesenktir:

“Kendim ettim kendim buldum kendim ettim kendim buldum
Gül gibi sarardım soldum eyvah eyvah eyvah ey
Kendim ettim kendim buldum kendim ettim kendim buldum
Gül gibi sarardım soldum eyvah eyvah eyvah ey

Bilmez yar halımdan bilmez akan göz yaşlarım silmez
Bir kere yüzüme gülmez eyvah eyvah eyvah ey”

Ve yine bu usandırıcı yılgınlıkların arasında ortaya çıkan iki güzel gelişme; biri dünyalar tatlısı, şimdilerde delikanlı olan iki ışıl ışıl oğul ve şu an huzur ve ağız tadı ile yaşanan bir birliktelik.

            Okuyucuya armağan sunarak, bir ilk de adına münhasır olmayan bu şahsiyetten, diyelim. Pek görülmeyen bir incelikte bulunalım. Okuma zahmetinde bulunduğu için, hediye olarak Bukowsky’den bir kaç aforizma ile özeleştiğimizi de sonlandıralım diyorum.

 “Saçımı taradım keşke yüzümü de tarayabilseydim.”

 “İnsan; Geçmişin hasretçisi, geleceğin özlemcisi, yaşadığı anın şikayetçisidir.”

 “Kadın olsam hayat kadını olurdum.”

 “Sizi bilmem ama ben her sabah ayakkabılarımı bağlamak için eğildiğimde tanrım yine mi? diye geçiririm içimden.”

            Ol hikaye bu, adı Aydın, soyadı Yılmaz. “Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine” lik bir durum mevzu bahis değil, maalesef. O halde buyurun buradan yakın! Ben kullanmıyorum, o neden ile ben almayayım. Dumanınızı da bana doğru savurmasanız sevinirim.

Amsterdam, 8 Ocak 2012

  

  

BALIK

BALIK

Her ne kadar,

Değilse de Halil İbrahim sofrası,

Pırıl pırıl çatal ve bıçağın,

İnce belli buğulu narin bardakta,

Aklana aklana demlenenen aslan sütünün,

“Görüşmecinin gönderdiği yeşil soğanın",

Asık surat limonun,

Ketum bal kabağının,

Kıvır kıvır kıvırcık zūmrūt marulun,
Sipsivri acı biberin kıyıcığına,

Derin neşe-i muhabbeti buyur etti,

Cam gözlü pul pul balık!

“Pınar başından bulanır,

İner ovayı dolanır…”

Buyur etse de neşe,

Zoraki değil, “Canım oyy...”

Aşksız milim kıpırdamayor dünya.

Kılçık kılçık geldi derin muhabbet,

Dünya ha durdu, ha duracak.

 

Amsterdam, 12 Aralık 2010

 

MEZARLIĞIN DELİSİ

MEZARLIĞIN DELİSİ

          Doğup büyüdüğüm, artık iyiden iyiye de yaşlandığım, ayrılmaya ise hiç niyetimin olmadığı, köyüm Camili’de şu an misafir olduğum evin çatı katından gelen kuş cıvıltıları kulaklarımı tırmalıyor. Hiç beklemeksizin berrak güneşe rağmen ani bir yağmur çiseliyor. Üstünden buharlar yükselen çayı elime iliştiren ev sahibim Hüsso, yağan yağmura ve akseden güneşe bakıp; “Şeytan kızını evlendiriyor” diye mırıldadı. Ben de Hüsso’ya bakıp;

“Bu şeytanın da kaç tane kızı var?” demekten kendimi alıkoyamadım. Karşılıklı gülümsedik. Höpürdeterek çayımı yudumladım. Aslında bir şeyler de yemek istiyorum, ama puntuna getirip, ev sahibinden isteyemedim. Kendime ait bir evim olmadığından, köyümde her gün bir evde, sığıntı halinde bir misafirim. İçilen çayların ardından Hüsso’dan hatır isteyip, yola koyuldum. Yağmurun çiselemesi ve şeytanın kızının düğünü de sona erdi. Daha fazla kalıp, ev sahiplerini sıkmanın gereği yok.

          Su misali akıp giden, lakin bugüne değin kıymeti harbiyesini de pek görmediğim zamanımın büyük bir kısmını, yer altında hiç kimselere zarar vermeden, binlerce ölünün yattığı, ıssız, sakin ve dingin köy mezarlığında geçiriyorum. Ağaçsız, çiçeklerin rengarenk açmadığı, kuru ve belli bir yöne doğru bakan, binlerce dikili taşın yer aldığı, çölü andıran bir yer burası. Zaman zaman kırlardan kökü ve toprağı ile alıp getirdiğim çiçekleri mezarlığın dört bir yanına serpiştirerek ekiyorum. Bunlardan bir kısmı tutsa da, büyük çoğunluğu kısa bir süre sonra boyunlarını büküp, soluyorlar. Mezarlıkta çeşme olmadığından, köyden getirdiğim su da yeterli gelmiyor. Diğer bir anlamı ile “taşıma su ile değirmen dönmüyor” ve diktiğim çiçekler de hayat bulmuyor. Solan her çiçeğe üzülüyorum. Var olan taşlara her geçen gün, belli aralıklar ile yenileri gelip yer alıyor. Buraya gelenler ile köyde yeni doğanlar arasında sayısal fazla fark olmasa gerek ki, köyün nüfusunda fazla bir artış veya azalma olmuyor. Her ölü ile birlikte buraya iki taş dikiliyor. İnsanlar mezarlığın yakınından geçtikleri zaman, burada kendilerini nelerin beklediğinden bihaber sadece kefen denilen iki metrelik bir beze sarılıp yatanlara büyük saygı duyuyorlar. Yönlerini onlara doğru çevirip, dualar ediyorlar. Ölenin ardından, “gidenin yerinin doldurulamayacağı” bilindiğinden, geriye kalanlar daha da bir yalnızlaştıklarından, büyük acılar ve matemler yaşanıyor. Lakin zaman her şeyin dermanı olduğu gibi, bu yürek yakan, saçı başı yolduran, göğüs kafeslerini parçalatan büyük matemlerin üzerine kül serpmesini iyi biliyor. Öyle ki başlarda bu mekandaki yakınlarını bir iki bayramda ziyaret ettikten sonra, yaşayanlar oradaki yakınlarını kısa bir zaman sonra unutuyor. “Ölenle ölünmüyor, hayat devam ediyor.” Kabuk bağlayan yaralar ile birlikte, insanlar hayata tutunacak yeni dallar buluyorlar.

          Köylülerim büyük bir hüzün ve aylarca sürecek olan yasları ile, tabut denilen tahta bir sandukaya koydukları yakınlarının, artık hayattan kopmuş olan bedenlerini, fani olduğuna hepimizin aşina olduğu bu dünyadan sevdiklerini, oğullarını, kızlarını, kardeşlerini, eşlerini, sevgililerini, analarını, babalarını ve akrabalarını genç ve yaşlı demeden getirip, burada kazdıkları çukurlara gömüyorlar. Bu cansız bedenlerin üzerleri en  sevdikleri tarafından, aynı çukurdan çıkan, bütün insanların annesi olan toprak, kürekler dolusu atılarak kapatılıyor. Bütün anneler gibi, toprak ana da güzel kokar. Kazılıp havalandırıldığı zaman mezarlığa dünyanın en güzel kokusu yayılır. Oldum olası bu kokuyu çok severim. Yağmur yağdığı zaman, bütün köylülerim sığınacak bir ev veya saçak altı aranırken, ben yaz kış yanımdan ayırmadığım, artık iyice paralanmaya yüz tutmuş olan siyah paltomu kafama geçirir, yağmurun az veya çok yağmasına aldırmaksızın, ıslanan toprak ile birlikte yayılan buram buram kokuyu yorgun ciğerlerimin derinliklerine çeker, köylülerim evlerinin küçük buğulu camlarının ardında tavşan kanı çaylarını yudumlar iken, onların tedirgin ve şaşkın bakışları altında duygu yoğunluğu yaşarım. Onlar bana ve yaptığıma bir anlam vermezlerken, doğrusu ben de onların bu hallerine karşı içimde aynı anlamsızlığı taşırım. Onlara benzemediğim için bütün hal ve hareketlerim ile deli damgasını, affınıza sığınıyorum, deyim yerinde ise; kıçımın sol tarafına yerim. Deliliğin ölçütleri nelerdir, insan hangi durumlarda deli olarak adlandırılır bilemiyorum.

          Altmış yaşındayım. Köyde pek kimim kimsem yok. Olanlar da bana sahip çıkmazlar. Canları sağ olsun. Bana karşı onyargılı olanların gözünde, biraz süfli bir görünümüm olabilir. Ama gönlümün ve kalbimin ne denli lüks döşemeli birer saray olduğunu bilenler de var elbette. Saçım sakalım iyice ağardı. Saçlarımda hala öyle fazla dökülme yok. Kıvır kıvır doğduğum günden bu yana yerlerinde duruyorlar. Hiç evlenmedim. Hep uzaktan uzağa sevdim. Üzümlere uzanamayan tilkiler gibi, her defasında da ekşi deyip, kalbimi kandırmakta zorlandıysam da, eninde sonunda bunu başardım. Anlayacağınız, gerçekleşmesi mümkün olan dualara amin dedim. Kolay olmuyordu elbet, ama amin demenin de bir anlamı yoktu.

          Her ölünün ardından, köylüler mezarlıkta sevdiklerini bırakıp gittikten sonra onlar ile yine ben baş başa kalır, kabirlerinin üzerinde kendi bedenleri kadar taşan taze topraktan saygıyla bir avuç alır, koklarım. Sakın mezarlıkta dolanan bir “nebbaş” olduğumu sanmayın. Ben sadece kendimi gözlerden uzak, bu zararsız insanların arasında huzur içinde bulduğumdan, buradayım. Mezarlıktan el ayak çekildikten sonra, avucumda mis amber kokulu toprağım ile bu diyarın, artık hepten sakin olan sakinine ağlar, O’nun ile konuşmaya çalışır, hayattayken nasıl bir insan olduğunu, neler yaptığını, huyunu suyunu aklımdan geçiririm. Diğer mezarları da hemen hemen her gün dolaşır, onlar ile sohbet eder, hal ve hatırlarını sorarım. Ailelerinden ve köyden haberler veririm. Mümkün olduğu kadar onların sevinip, mutlu olacağı gelişmeleri anlatırım. Sohbetlerimiz esnasında kendimce onların da bana bir şeyler mırıldandığı varsayımını içimde titizlik ile barındırırım.

          Bu bahar sabahında çok iyi tanıdığım on dokuz yaşında gencecik, dünyalar güzeli, al yanaklı, siyah kıvırcık saçları omuzlarına dökülen Bahar’ı getirip, toprakla buluşturdular. Bahar´ın dalları bahar mevsiminde kurudu. Avucumda toprağım, gün gece yarısı olmasına rağmen çekip gidemedim. Hala boncuk boncuk göz yaşları döküyorum. Yakınım falan değil, olsa da fark etmez. Duyacağım acı aynı olur. Hayat dolu, saygılı, iyi bir aile terbiyesi almış, güzeller güzeli, bir içim su, gencecik bir fidandı. Bu fidan küçük de olsa bir ağaca dönüşüp, meyve vermek üzere iken, toprağa yığılıp, kaldı. Bahar’ın yazgısının böylesine kara olmasına şaşırıyor ve isyan ediyorum. Erol’u ne kadar da çok seviyordu. Bütün hayali onun ile bir an önce evlenip, mutlu bir yuva kurmaktı. Erol ile beş ay öncesinde nişanlanmış ve ardından nişanlısı çalışmak üzere tekrar İzmir’e gitmişti. Bahar bir ay öncesine kadar adeta sapasağlamdı. Bir kaç şikayeti üzerine Ankara’da doktora gitmiş ve yapılan muayene ve tetkikler sonucu kanser illetinin bütün iç organlarını kapladığını, çok geç kalınmış olduğunu ve buna bağlı olarak da oldukça kısa bir zaman yaşayacağını yakınlarına söylemişlerdi. Bahar’ın hastalığını fazla duyurmadılar, nişanlısı ile haberleşmelerinde önemli olmayan bir rahatsızlığının olduğunu belirtmişti ailesi. O’nu deliler gibi seven Erol’un Bahar’ın ölümünden haberi bile yoktu. Dün akşam Bahar büyük umutlar beslediği hayattan beklenenden de erken ansızın elini ayağını çekip, çakır gözlerini yumdu.

          Mezara sanki büyük bir aceleleri varmış gibi atılan toprağı, içim acıyarak düzeltiyorum. Her ölüm elbette ki söylendiği gibi erkendir. Fakat bu kadar erken olanına da yürek dayanmıyor. Uzaktan Bahar’ın baba evinde, gecenin bu saatinde hala büyük bir yoğunlugun yaşandığını, büyük taş duvar avlusunda yanan ışığın yardımı ile görüyorum. Kim bilir annesi şu an kendisini nasıl yerden yere vuruyordur. Sırasıyla Bahar’ın babası, kardeşleri akrabaları ve uzaklarda olan, olup bitenden hala bihaber olan nişanlısı Erol’u gözlerimin önüne getiriyorum. Hepsinin hali yüreğimi paralamaya yetiyor. Baba evi yıkıldı. Ailenin dallarına baykuşlar kondu. Gülleri hepten döküldü. Belleri büküldü. Avucumda bulunan toprağı tekrar, yerin altında cansız yatan Bahar’ın üsntüne dualar eşliğinde usulca serptim. Yüreğimde ince bir sızı ile kalktım ve mezarlığın içinde bir iki defa turladım. Ay ışığında mezar taşlarında yazan isimleri seçmeye çalışarak, orada kimin yattığını ilk defa görüyormuşum gibi heceleyerek okuyorum. Ne kadar da muhterem insan yer alıyor burada. İsimleri okudukça, onların hayatta iken hatırladığım halleri birer birer gözlerimin önüne geliyor. Aniden aklıma geldi, peki ben de ölüp, buralarda bir yer bulursam, benden sonra kim benim gözlemlerimi devam ettirecek. Mezarlığın delisi kim olacak? Benim mezarıma gözü iliştiği zaman, içinden benim hakkımda neler düşünecek. Dua okurken bunu gerçekten hak ettiğimi düşünecek mi? İyi olan yanlarımı daha çok hatırlayıp, gülümseyecek mi? Belki de, benim bazıları için söylediğim gibi; “hadi hadi iyisin” diyecektir.

          Ben “Mezarlığın Delisiyim”. Camili’li köylülerim, kendi aralarında benim için böyle diyorlar. Bundan gocunduğum yok. Benimkisi ince bir yürek sızısı. İnsan dediğimiz en kıymetli varlığın, bir anda gürül gürül akan hayattan koparılıp, geride kalan sevdiklerini üzüntüye boğmalarını kabullenemiyorum. Her Ölümün ardından, duyulan onca üzüntü ve aylarca tutulan yas, biraz da geride kalanların kendileri için olsa gerek. Yürekleri dağlayan matemimiz ve ağıtlarımız çekip, giderek bizi terk edenler için değildir. Tam tersine bütün bunlar baş başa kaldığımız yalnızlığımızadır. Mezarlığın delisi bendeniz; ip gibi dökülen göz yaşlarımız; aslında kendimiz içindir, diyorum. Sizce de öyle değil mi?  

Amsterdam, 22 Kasım 2011