LORİ - LORİ

“Ürkek bir serçe gibi eğme başını. 
Kaldır başını ve dimdik dur! 
Bu senin değil, ülkemin ayıbı. 
Hırpalanmış yerlerinden öperim çocuk.”

N. Hikmet

LORİ - LORİ

Lori-lorili ninnilerle avutup,

Ak sütleri ile doyururlarken,

Dünya güzeli miniklerini,

Yaşıyorlardı bir kıyıcığında evrenin,

Kendi ahvallerince derler ya hani.

Ve kimseciklerin ‘kış’lamazlarken tavuklarını,

Baş kesen hançerlerin,

İrin beyinlilerin,

İğrenç tel tel sakallıların,

Sabahlardan bir sabah, 

Erkeninde şafağın,

Mahrurlukla kamaştırırlarken Onlar gözlerini, 

Kan donduran gölgeleri düşüverdi hayatlarına,

Kömür karası zebanilerin.

“Uy havar…” deyi figan eylediler.

Ol biçare,
Yaşlı gözlerle tutundular eteklerine,

Yalvar yakar ettiler gezegenlerinin,

İşitme ve görme özürlü insanlığına.

Lütfettiler nicedir ardından,

Toplanıverdi “büyük insanlık”,

Bin bir nazla – olsa da gecikmeli.

En nihayetinde sökün eylediler birer birer ,
Tünediler ceviz ağacı yuvarlak masalarına.

Yaldızlı kristal bardaklarında,
Yudumladılar leziz içeceklerini.

Kazanımlarının büyüklüğünü düşündüler ilk evvela,

Kaldırmak adına, 

Kendilerinin uzantısı gölgelerini.

Kimi şartlarını koştu en ileri,

Kimi tehditler savurup - salladılar parmaklarını,

Kimi olmaz dedi,

Yok ki bana hiç bir getirisi,

Oysa çokça görünüyor bu işin götürüsü.

Kan donduran gölgeler,
Sustururken lori-lorili ninnileri,

Şengal ve Kobani’li dünya güzeli miniklerin.

İğrenç tel tel sakallılar,
Dökerlerken bebeklerinin ak sütlerini,

Amsterdam, 25 Eylül 2014