BARIŞ ÇİÇEĞİ

BARIŞ ÇİÇEĞİ

“Alacanım – Murathan Mungan

alacânım,
mil yeşili gözlerin
dindirdi gözlerimi
kaç körü birden öldürdün bende
mahsur kaldım, eksik oldum, kapına düştüm
ben yandıkça
ezber ettin ayazın demirini
alacânım,
indi mi göğsüne heves?
hangi duvarın halısında
gördün, bildin, vurdun beni
kaç ormandan geçti
içinde kaybolduğumuz o büyük takip
içimizde bunca gurbet dururken
yol ettik uzaktaki sılayı
şimdi burdayız
kanlar içinde
alacânım
indi mi göğsüne heves? “

Kısa parmaklı yumuk avuçlarımı  yukarılara kaldırıp, olabildiǧince yaradana yakın kılmaya çalışıyorum. Yıllardır yaptıǧım gibi, gören tek gözümü iyice açarak, oldukça yükseklerde bulunduǧuna inandıǧımız Tanrıya, kendimce çaktırmadan, ayyuka çıkardıǧım, hani kısa bir tarifle, bir önceki cümlede gözlerinizin önüne de getirdiǧim, ellerime altan bakıyorum. Kendisi için dua ettiǧim, benim dilimden sizlerin okumanız ve aynı duyguları paylaşmak amacı ile bu satırları yazan, Camilili Aydın’ın meşhur anasıyım ben. Kabul eylerlerse, hiç bir fark gözetmeksizin bütün dünya insanlıǧı için her fırsatta dua ediyorum. Elimden gelen sadece bu. Haksızlıkların karşısında yüksek burçlu, dimdik bir kale gibi durmayı ben de isterdim. Kendimce susmayışımın nedeni, her insanı kendim gibi-insanlıǧa ait görmemdendir, haykırışım pek yüksek olmasa da.

“etimdeki eksik yangın, sindi yüreğim
seyreldi tenim sahtiyan tarih
mahsur kaldım, meçhul oldum, şehit düştüm,
alacânım,
indi mi göğsüne heves?“ 

Namım bir hayli yayıldı, bu benim kim olduǧumu biliyorsunuz artık demektir, Kör Zewe. Saǧ olsun, ömrüne bereket oǧlum, pek bi sever beni. Yalvarırım; yine sen mi diye, kendi kendinize söylenmeyin. Daha önce de, oǧlumun yazdıǧı bir kaç öyküye konu oldum. Ne yaparsınız, “her insanın bir hikayesinin olduǧu“ söylenir, bu durumda; benim biraz fazlaca demek ki. Bir yandan da, oǧlum da yazmak için konu mu bulamıyor nedir, iki de bir beni konuşturuyor, diye düşünmüyor deǧilim. Yaşlıyım artık, konuşmaya bile mecalim yok desem yeridir. Ama anne yüreǧi dinmek nedir bilmez ki. Daha önceleri de uzun uzadıya anlattım. Bırakın oǧlumun yazdıǧı birbirini kovalayan satırlar; çimen yeşili, deniz mavisi, kömür karası, ela, soǧuk kış aylarında kebabı dahi yapılan kestane rengi, güzelim gözlerinizin önünden su misali akıp, gitsinler. Sizler de bilirsiniz ki; söylenecek, hele de annelerin dile getireceǧi, aktaracaǧı, içini dökeceǧi pek çok konu her daim var oldu. Bi yol, bir şeyler daha anlatmama müsaadeniz olsun.  Sıkılacaǧınızı sanmıyorum, genç ve yaşlı, çeşitli ömür aralıklarında olan hanımlar ve de beyler. Demem o ki; anlattıkça, daha bir rahatlar gibi olur anneler. Söylenmesi gerekenler dile getirildikçe; anlatımların etkisi, yufka ekmeǧe çırpılan serin ve berrak su gibi gelip yerini bulurlar. Serpiştirilen su damlacıkları yufka ekmekte ve gönüllerimizde kadifemsi bir yumuşama saǧlar. Ardından evlat sevgisi ile dopdolu olan kalplerimizin yaǧları, ansızın eriyiverir.

“alacânım,
rahat et ben gölgene ilişeyim
her belanı ben göreyim
yüreğimi ihbar et,
bana bir uçurum ver, gideyim
alacânım,
indi mi göğsüne heves?
biliyorsun adımın kıblesini
bir meşhur hâfızla, meşhur bir şehvet
alacânım,
şuramda sinsi bir sızı
gel öldüğümü farz et
senden gelen her habere
canımdan uçurduğum şahin
pençesinde kaldı bileğim, yazım, harflerim
bir yanım onla uçtu, sende kaldı, ben bittim
alacânım,
indi mi göğsüne heves? “

Oǧula ve kıza dair olan renk yelpazesi nakışlı heybelerimizin yükü; özlem, umut, güzellik, barış, saǧlık, başarı ve var olan bütün iyi dileklerdir. Her anne yüreǧinin bir kıyıcıǧında, kutsal bir emanet gibi, kendisini de ayakta dimdik tutan, bütün bu hisleri sımsıcak saklar. Gönüllerinden evlatlarının her geçişinde; Dünya yuvarlaǧının her santimetre karesine karşı kocaman gülümser. Yüreǧi alaca kanatlı bir kuş olur, pır pırlarla, masmavi okyanusları andıran semalarda telaşla uçar ve tekrar sol göǧsünün altındaki, sıcak yuvasına usulca döner.

“alacânım,
yakılmış bir köyün adıydı adın
görmedi kimse
içinde ben de yandım
o gün bugün kalbimin doğusunda tüten duman
nerede olursan ol göğündeyim kanlı tarih her zaman
Mardin'im, Midyat'ım
ah benim altından avaze sesim
kardeşlerimdi ölen de, öldüren de
aranızdaki duvarda
gömülü kaldı“ 

Gönül istemez mi ki; koşullar el verse, çocuklarımız hep yanı başımızda, bir seslenme mesafesinde ve gözlerimizin önünde olsalar. Hasretlik hepten yer edinmese. Yüz yaşına da gelseler, yine de çocuk olarak gördüǧümüz evlatlarımızla, aramızdaki mesafeler daha kısa olsa. Baǧrımız yanmasa, gözlerimiz buǧulanarak her an uzak yollara takılı kalmasa ve aklımız onlara yönelik kaygılarla meşgul olmasa. Konu çocuklarımız oldu mu, bu derin bir iç çekiştir ve istemlerin ardı arkası gelmez. Onlar içinde yer aldıǧı bir hayal dünyasında yaşar, her şeyin en iyisini ve güzelini bütün benliǧinizle istersiniz.

Bizlerden birer parça olan varlıklarımızı, büyük güçlüklerle büyütüp saldıǧımız, kurtlar sofrasını andıran yeryüzünde; güzellik, huzur ve barış olsun istiyoruz. Defolsun kurtlar, bu diyar onlara dar olsun. Gözlerimizin bebeǧi, en deǧerlerimizin "karınca kararınca" bir yaşam sürdürmeye çalıştıkları dünyanın dört bir yanında, edindikleri imkanlar dahilinde, güzelliklerden ibaret, yeterince insani bir hayatları olsun.

“etimden uçurduğum uçurum
meşhurdum, meçhuldüm, mahsurdum
bir hâfızken eskiden
mecnun kaldım şimdi
aşktan, senden, kendimden
n'olur sevmeden öldürme beni
alacânım,
söyle, indi mi göğsüne heves“

Gün geçtikçe paylaşılamayanlar daha da çoǧalıyor. İnsanın kıymeti harbiyesi çer çöpün yanında tuzla buz oluyor. Hoşgörünün çok uzaǧına düşenler, bir çakıl taşını dahi paylaşılamayacak hale geliyor. Derken fındık kabuǧunu doldurmayacak, olur olmaz konularda hır gır çıkartılıyor, gayri insani bir kavga- döǧüştür almış başını gidiyor. Kum gibi yitirilen insanlık oluyor ve köküne hepten kibrit suyu dökülüyor. Durdurulması istenmeyen, kardeş kanı günümüze deǧin oluk oluk akıtıldı. İnsanlarımıza birilerinin bütün dünyaya bedel olduǧu, söylenirken etekleri kimsesizleştirilen daǧlara büyük harflerle  hayasızca başka renkler, diller ve kültürler hiçe sayılarak, bir ırka mensup olmanın, anlaşılamayan dar hacimli kafalılıǧın, ilimin çok uzaǧına düşen ve ırkçı duyguların getirisi ile duyulan bir mutluluk yazıldı. Semboller uǧruna insan kanın dökülmesi kutsanır hale gelindi. Bu daǧların başlarında binlerce yoksul genç kurşunlara, bombalara hedef oldu.

Paylaşılamayan neydi, ne oldu. Kardeşçe, barış ve huzur içinde yaşamak varken, belli grupların çıkarları doǧrultusunda, fakir, biçare ve bu kavganın çok uzaǧında, en hafif bir ilintisi, zerre kadar bir faydası olmayan insanlar, yıllarca acımasızca birbirlerine kırdırıldı. Cenazeler her daim yoksul semtlerin-köylerin eǧri minareli, bir kaç Isparta halısının serili olduǧu, Ahşap çerçeveli büyuk bir saatin gonladıǧı camilerde, başı kapalı kadınlar ve kirli sakalları ile şapkalı, aǧızlarındaki çürük dişleri sararmış kırsal kesimden erkekler tarafından kaldırıldı. Çocuklarının ne uǧruna ve ne için öldüklerini dahi bilemediler. Yıllarca süren yaslar tutuldu, yürek parçalayan aǧıtlar yakıldı. Vatan-Millet-Sakarya’da “ellerinin biri yaǧda, biri balda“ olanlar, oturdukları barlardan, uzandıkları sahillerden istiflerini bozmadan, cepheye sürdükleri, ömürlerinin baharında olan binlerce yoksul genci, vicdansızlıklarının sor kertesi ile kara toprakların altına yolladılar. Yaşanan ve devam edegelen zulüm, işkence, yakılan binlerce köy, sürgün edilen milyonlar, kesilip anahtarlık yapılan insan kulakları, yedirilen dışkılar, tecavüzler ve akla gelebilecek her türlü vahşilikler. Hat safhada kalmayı sürekli başarıp, kol gezen bir iǧrençlik. Dik tutulan başlar, yoksulların bir araya gelemeyen yakalarına iliştirilen şeref madalyaları, büyük puntolarla gazetelerde „on oǧlum daha olsa, onları da vatan uǧruna kurban ederim“ başlıkları, ölümlerinin ardından bir kaç günlüǧüne baǧlanan kesik elektrikler ve yıkılmakla yüz yüze gecekondularda, salındıkları evlerden daha büyük bayraklar. Onlarca yıldır kendisini yok eden bu gidişatı sorgulamayan, kutuplara ayrıştırılan bir halk. Kardeşlik yerine, düşmanlıklar, dayatılan gri tekdüze renkler. Koparılan çiçekler, dikenlikler haline getirilen gül bahçeleri. Başka dillere, melodilere, kültürlere, farklılıklara kapalı, gözler, kulaklar, aǧızlar ve duyular. Zerre kadar olsun, başkaları ile deǧil empati kurma gereǧi duymak, akıllarına dahi getirmeyen, gocunmayan ve bundan bihaber, saǧlıklı düşünemeyen kitleler.

“İSTEMEDEN ASKERE GİDEN BİR ASKERE ŞİİR

Korkmaktan
korkarak
gitti oraya
(Aman tanrım, köyümde
bıraktım kadınımı...)
Utanarak
gitti oraya
(Aman Tanrım,belki de bir çocuk öldüreceğim,
benim de iki yavrum...)
Oraya gitti
başkası istedi diye,
Oraya gitti ama
ne cesareti onundu
ne de nefreti-hiç
onun olmamıştı ya
Başkasının öfkesi
bulaşınca ona
o da öldürdü, öldürdü.
Ta ki bir gün
-bir hakaret gibi gelen
tam güneşi varken, umudu varken
kadını varken
oğulları anası ve mektubu
her şey varken
tepesine düşene dek
gagası sarı
kuyruğu kırmızı
korkunç bir kahkaha ile
el bombaları

Rui Nogar“

Camilili Aydın’ın pek bi sevdiǧi annesi, ben meşhur Kör Zewe derim ki; insanlıǧa reva görülen kötülükler olmasın. Barbarlık ve bunca vahşet artık bir son bulsun. Gayri insani olan her oluşuma, gayrık yeter denilsin. Binlerce yıldır, pek çok medeniyete ev sahipliǧi yapmış olan Anadolu’nun yorgun topraklarında yer alan, Türk, Kürt, Laz, Ermeni, Arap, Çerkez, Süryani ve diǧer milliyetlere yakışan budur. Ciǧerlerimize zeytin dallarının mis kokuları dolsun, pencerelerimizi barış çiçekleri süslesin, insanca yaşam milyon bin yıl sürsün, en büyük dileǧim; kardeşlik, barış ve huzur her daim olsun.

Amsterdam, 28 Temmuz 2013

ŞİİRİM GELDİ – ŞİİRİMSİ DUYGULAR...

GÜLDEREN

Güzeller güzeli ülkemin,

Karlı yalçın dağlarının,

Sarp kayalarının,

Gökkuşağı çakıl taşlarının,

Altın kumların arasından,

Olanca coşkun 
Ve billur berraklığınla, 
Süzülde gel.

Gel candan öte canım,

Bal kokulum,

Kızıl güller derenim,

Güller güzeli gülderenim.

Süzül ki yüreğime,

Canlansın yaralı-bitap yüreğim.

Dol ki kalbime,

Ipışıl geleceğimizi,

Kal ki yüreğimde,

Halkımın baştacı eylediği kavgasını,

Damla damla ak ki kalbime,

Ezilmişliğini biçare insanımın,

Anlatayım sen güzelime.

Hani dilim döndüğünce,

Hayasızca yok edilişini,

Yılanları bin yıl yaşatan

Vurdum duymazlığını,

Milyarlara varan,

Dünya insanlığının,

Kıpırdamayan kıllarıllarıyla,

Payeli sözde aydınların,

Demokrat görünümlü dinazorlarıın,

İnsanım diyenlerin,

Kahreden onursuzluğunu.

Dillendirmeye çalışayım sana,

En nihayetinde mutlak kazanacak olan,

Halkımın salt insanlıktan yana,

Mütevazi ve de alabildiğine insani rüyasını...

Amsterdam, 6 Mayıs 2006        

CARPE DIEM

CARPE DIEM

Altın Yele, dörtnala, olanca hızı ile birbirinden narin bin bir çeşit kır çiçeǧi ile bezeli, yüksek tepeleri ve geniş ovaları kan ter içinde, dur durak bilmeden, ardında yoǧun bir toz bulutu bırakarak aşıyordu. Bu asil atın sırtında, gözleri çakmak çakmak olan genç, henüz on dokuz yaşında, yaşamının baharında Alin adlı bir delikanlıydı. Ardında kendisine sımsıkı sarılan, Çeribaşı Hıdır dayının kızı Poti’nin kömür karası saçları uçuşarak, Alin’in yüzünü kapatıp, görmesini engellese de, O buna dünden razıydı. Roman güzeli Poti’nin saçları mis gibi kokuyor, Alin kendisinden geçiyor, yüreǧi Hüsmen aǧanın davulu gibi, göǧüs kafesini zorlayarak gümbürdüyordu. Duyduǧu mutluluktan, kavak yellerinin alabildiǧine estiǧi, bulutları aşan başı, yüzüne oturan geniş bir gülümseme ile dönüyor, dönüyordu.

Sarıya çalan ipeksi uzun yelesinden dolayı, Altın Yele diye adlandırdıǧı atı ile O’nun arasına, Poti‘yi hariç tutarsa, kimseler giremezdi. Poti’ye bütün varlıǧı ile delicesine aşık, atına ise ölesiye vurgundu. Atının üzerinde kendisini, olduǧundan  daha hür ve doǧa ile iç içe hissediyordu. Altın Yele'ye dokunduğu, baktığı ve sırtına binip, dörtnala koşturduğu zaman, genç bedeninde özgürlüğü alabildiğine hissediyordu. 
Ve Alin'in atı durup, dinlenmeksizin, rüzgar olup, koşuyordu. O, Altın Yele'yi durdurmak için gemini var gücü ile çekiştirse de, atı başını inatla yukarı doǧru kaldırıp, saǧlı sollu sallayarak, dört nala var gücü ile koşmaya devam ediyordu. Az ileride bulunan uçurumdan, canından çok sevdiǧi Poti ve Altın Yele ile birlikte aşaǧı uçması an meselesiydi. Panik içinde avazı çıktıǧı kadar, baǧırıyor, Poti korku ile kendisine daha çok sarılıp aǧlıyordu. Ansızın tökezleyip, kendisi ile birlikte büyük bir gürültü ile yere düşen atını durdurmak isterken baǧrışması ile hem kendisi hem de, Camili Köyünün harman yerine kurdukları çadırda bulunan babası Hıdır, Annesi Zarife, on altı yaşındaki kız kardeşi Güllü ve daha on ikisindeki kardeşi Mirza Can‘ı da derin uykularından uyandırdı. Annesi gelip, Alin'in baş ucunda telaşla ne olduǧuna bakarken, kabus gören oǧlunun kızıla çalan ince bıyıkları, al al olmuş yanakları, açık gri gözlerini gölgeleyen uzun kirpikleri ter içinde kalmıştı.
Art arda hızla nefes alıp, verirken, Altın Yele’nin adını derinden sayıklayıp durdu. Bütün ailesinin meraklı bakışlarının kendisine doǧrulduǧunu görünce, bunun bir rüya olduǧunu anladı. Küçük kardeşi Mirza Can‘ın yanaǧını sevgiyle okşayıp, ailesine merak edilecek bir şey olmadıǧını ima ederek, gülümsedi. Annesi, gözünün bebeǧi oǧlunun boncuk boncuk terlerini silerken, babası da bir hayli kabarık olan bıyıklarını kulaǧına doǧru keyifle, çekiştirerek burdu. Babası Hıdır, Alin’e karşı çok ceberut olsa da, iyi bir günündeyse, pamuk olup, yumuşadıǧı da oluyordu.

“Korkuttun  bizi bea, deli kızanım. Artıkın sakinleş, ne olur.” deyip, O’nun kıvırcık kumral saçlarını şefkatle okşadı. Annesi allı güllü fistanını bir çırpıda toplayıp, telaşla;

“Ne oldu, ne gördün de rüyanda böyle çok korktun, be ya?”

“Yok bir şey anam, telaşlanma.  Rüyamda Altın yele ile bir uçurumdan az daha düşüyorduk, be ya. Ne yaptıysam, gem almadı Altın Yelem, durmadı, sonra tökezledi ve yere düştük. Poti de ardımdaydı, hani en çok da O’nun için korktum.”

“Alin’im, (h)adi be oǧul daha sabaha çok var. (H)adi ayırlısı diyelim. O zaman tekrar yatalım. Çeribaşı Hakkı dayın, Şuayip amcan, Ümmü teyzen ve Zürafiye yengen de sesini duymuşlar, onlar da telaşla geldiler. Baban, dışarıda Çeribaşı Hakkı dayının çadırının önünde O’nunla konuşuyor. Basur olasıca baban da gelir imdi. Hadi uyu benim güzel oǧlum. Güllü, bi yol bak be ya. Ramazanda geberesice. Sakil sakil (salak salak) bakınma etrafına. Maari, kırk yılın başı gacılıǧını bi gösteriver. Yardım et de, Mirza Can da uyusun bea.” Güllü cılız bir sesle;

“Tamam ana” deyip, Mirza’yı kolundan tutarak kendi yataǧına çekti ve sıkıca kardeşine sarıldı. Alin sırt üstü yataǧına uzandı. Ellerini kafasının altında birleştirdi. Gözlerini üst üste kırpıştırdı. Bakışları bir ara eğri büǧrü çadır direǧine asılı, şişesi iyice isli gaz lambasında gidip gelen ışıǧa takılsa da, O’nun gözlerinin önünde, içinde art arda güneşlerin patladıǧı, işveli roman güzeli, alımlı Poti’sinin gözleri vardı.

Camili Köyü’nun harman yerinde Hıdır ve diǧer on ailenin çadırlarının üzerine güneş ışık ipliklerini erken saldı. Her yer bir anda aydınlandı. Irklar üstü bir kültürün bireyleri olan Adana yöresinden gelen ve Cano aşiretine mensup romanlar da, Camili Köyü’nün harman yerinde kurdukları çadırlarında vakitlice uyandılar. Roman elleri, uçsuz bucaksız Dünya topraklarında; her daim göç halindeydiler. Onlar da, her roman gibi aynı zaman da gezgin birer zanaatkardı. Anadolu'da, devlet onlara tarih boyunca, iş olarak sadece cellatlıǧı reva görse de, kimselere dargın değillerdi. Oysa insanlıǧın ayrılmaz bir parçası oldukları halde, buçuk millet olarak adlandırılıp, onurları "gacolar" tarafından kırılan romanlar, devlet babadan hiç bir beklenti içinde olmadan, hayatlarını idame etmek için neler yapmıyorlardı ki; elekçilik, sepetçilik, kalaycılık, çalgıcılık, falcılık, hurdacılık, çöp toplama, köçeklik ve ayı oynatıcılıǧı bilinegelen meslekleriydi.

Alin genç yaşına raǧmen kalaycılıkta ve klarnet çalmakta roman aşiretleri arasında nam salmıştı. Bazı zamanlar kalay yaparken, kazan büyükse içine girip, dans eder gibi hareketlerle, erittiǧi kalayı iyice sıvarken, bir yandan da klarnetini öttürüyordu. 

"Ooo... mastika, mastika, sigarası marlbora...

………………………………...................

Ayılana gazoz, bayılana limon…

…………………………………………...

Al kızını koy çuvala, salla salla vur duvara…."

Saçları darmadaǧın, altları çıplak, çükleri açıkta çocuklar etrafına birikip, O’nu ilgiyle izliyorlardı. Alin klarnet çalmaya görsündü, yer yerinden oynar, roman ölülerinin ruhları dahi gelip, raks ederlerdi. Bir kaç ay önce, mart ortalarında “humbara”  ve mayıs ayında kutladıkları “kakava bayramlarında” kuzeni Tacettin darbuka vurmuş, Alin ise avurtlarını balon gibi şişirip klarneti ile herkesi öyle çılgınca eǧlendirmişti.

Alin kabus sonrası daldıǧı derin uykudan, daha süt emen bir bebek misali gerinerek uyandı. Dışarı çıktıǧında, annesinin Camili köyünden bir yıǧın kalaylık bakır tencere, tava ve tepsiyi çadırlarının dışına koyduǧunu gördü. İş başa düşmüştü. Sigara altı bir şeyler atıştırdıktan sonra, kalay işine koyuldu. Bir taraftan da gözleri Poti’yi aradı. Poti de annesi ile geçen hafta yaptıkları elekleri satmak üzere köye gitmişlerdi. Haberi Poti’nin on yaşındaki kardeşi Dino’dan aldı. Poti burada olmadıǧına göre, kalay yaparken sabahın bu vaktinde klarnet öttürmenin de bir anlamı yoktu. Acele ile işine koyuldu, özenle kalaylık kapları ısıtıp, pamukla her tarafa sıvadı. Her roman gibi, O da dünyanın hiç bir sorununu kendisine dert etmiyordu. Gün elbette bugündü. Yarına Allah kerimdi. Yüzlerce yıldır, Hint diyarından dünyanın dört bir tarafına göç etmiş olmalarına raǧmen, "carpe diem - anı yaşa" olarak adlandırıla bilinecek felsefelerindeki çizgi aynıydı. Kısaca ; "varsa bayram, yoksa ramazandı."

Poti annesinin ardından, yorgun argın gelip, çadırlarının önündeki mindere oturdu. Yan gözle komşu çadırına bakınca, Alin’in kendisini uzaktan süzdüǧünü fark etti. Alin çadırına gidip, annesinin vazosundaki plastik güllerden birini aldı ve Poti’nin yanına geldi. Plastik gül çiçeǧini Poti’nin saçlarına taktı. Sevdiǧinin beline sarılıp, etrafındakilerin bakışlarına aldırmadan, bir güzel öptü. Yüzlerce metre ileriden bakanların, bu mutlu ciftin düşüncelerinin dahi güldüğünü görüyorlardı. Uzaklarda Camili Köyü’nün eşekleri ile  harman yerinde otlamakta olan Altın Yele, kocaman gözlerinin yer aldıǧı alımlı kafasını gökyüzüne kaldırıp, keyifle kuyruǧunu sallayıp, uzun uzun kişnedi. Romanlar bir ellerinde ayna bir ellerinde cımbız dünyanın dört bir yanında, aynı ruh hali ile mutlu, barış içinde cennet eyledikleri yeryüzünde, kırtıpil bir hayatı sürdürmektense, gökyüzünü kucaklarcasına kollarını açıp, renge renk elbiseleri ile klarnet ve darbuka eşliǧinde, “şapii şapii - rina rinaaa” diye baǧırıp, dans ediyorlardı. Gökte eǧlence var deseler, merdiven dayayıp, çıkan romanlardan, kulaklarımıza çalınan güzel bir roman şarkısını duyar gibi oldunuz mu?

“Ayata ep aykiri ep aykiri gideriz.

Çünkü biz Edirne çingenesiyiz.

Şarabı çeker, yerimizde duramaz ep eyleniriz.

Atarız göbecikleri, yatarız yan gelip,

Akşama para bulursak beya,

Vururuz rakinin dibine

Yanında da balık.

Eyy babalık çal ordan 8-9 bir roman avası,

Bulalim kendi avamızı.”

Bir roman sms'i ile bitirelim öykümüzü: "Astayım mevlüde gelemem ama, akşama düǧüne gelirim."

Gacılar ve (h)ayat güzel mi güzel, bea… Sizce de deǧil mi?

Amsterdam, 1 temmuz 2013

 

GÖKYÜZÜ

GÖKYÜZÜ

         Ulaşılması zor, sarp, meşe aǧaçları ile kaplı daǧların ardından, suların sevgiliye koşar gibi hızla aktıǧı derelerden ve bin bir çeşit albenili-kırılgan kır çiçeǧi ile bezeli yeşil ovalardan; yıllardır kulaǧına gelen asker, silah, bomba, helikopter ve savaş uçaklarının nahoş sesleri oldu. Sonrasında her ne olduysa, tam da olanca umudunu yitirip ve bu devran böyle devam edecek kaygısına kapılmışken, bu berbat gürültüler apansız dindi. Dört bir yan sessizliǧe büründü. Sökün eden bahar ile birlikte; onlarca yıl sonra ilk defa kuş, arı, cır cır böcekleri, kelebek kanatlarının çırpmaları ve kır çiçeklerinin narin goncalarının çatlama seslerini duyar oldu. Can almanın işareti olup, öd koparan, başat çirkin gürültüler, yerlerini doǧanın yaydıǧı düşük frekanslı, yıllardır duymadıǧı tatlı, ferahlatıcı, ruh okşayıcı, hayata daha baǧlayıcı, umutlandırıcı ve dinlendirici seslere bıraktılar.

         Duyduǧu silah, bomba, helikopter patırtısı ve kurşun hızıyla gökyüzünde daǧlara doǧru uçan savaş uçaklarının inlemeleri, yüreǧinin her defasında aǧzına gelmesine neden oluyordu. Bilinmeyen bir daǧın yamacında yine birilerinin hayatına, genç yaşında son verilecekti. Hem de karşılarındakinin kim olduǧunu, hayallerini, rüyalarını, yeni doǧan kızına aldıǧı bebeǧi cebinde taşıdıǧını, umutlarını dahi bilmeden, tanımadan. Oysa birbirlerinin tavuklarına da "kış" dememişlerdi. Ama onlar, ne yazık ki; birbirlerini öldürme ve yok etme misyonunu üstlenmişlerdi. Bu arada doǧa  hunharca bir talanla yerle bir ediliyor, dünyanın ciğerleri olan ormanlardan, savaş uçaklarından atılan bombalardan dolayı, geriye sadece ağaç külleri kalıyordu. Ve hiç kimse bu gidişata dur demiyordu. Naze Ana tüm bu olup bitenlerin ardından hüzünlenip, başını kederle yere eǧerken, yaralı yüreǧinden gelen göz yaşları, gözlerinden boncuk boncuk akıyorlardı.

         İki oǧlunu yıllarca önce, peşe peşe, yükseltileri süt beyazı karlarla kaplı, amansız daǧlara kaptırmıştı, Naze Ana. Daǧlar ciǧerlerini söküp koparırken, canından aldıǧı iki canı gerisin geri vermedi. Neler olup bittiǧine akıl erdiremeyen, bu altmışlı yaşlardaki, açık maviye çalan buǧulu gözlü, yuvarlak çehreli, kısa boylu küçük kadının, büyük yüreǧi iki yerinden kor şişlerle, derinden daǧlanmış gibiydi. Evlat acısı ile adeta her an boǧulur gibi oluyordu. Kim olursa olsun, gencecik insanların ölmesi, annelerin aǧlaması, yuvaların daǧılması ve bu acıları yaşayanların,  yalnızca yoksullar olması (ne gariptir ki), O’nu daha da hüzünlendiriyordu. Yoksul gençlerin anneleri olarak, ellerinden gelen bir şey yok gibiydi. Karşılarında duran karanlık güçler, zalimlikte rakip tanımıyor, her geçen gün daha çok kan akıtıyorlardı.          

          Oysa Naze Ana’ya göre, hangi kutsallık adına olursa olsun, kimsecikler ölmemeliydi. Hiç bir kavram, insan canından daha deǧerli deǧildi. Fakir insanların gencecik oǧuları ve kızları bir hiç uǧruna, kum taneleri gibi avuçlarından kayıp, gitmemeliydi. Onlarca yıldır devam edegelen bu vahşet, tez elden sonlandırılmalıydı.

         Ölen iki tarafın da cenaze törenlerine baktıǧında, sahne sürekli kırsal kesimden, eşarplı kadınlar, şapkalı erkekler, yoksullukları yüzlerinden okunan biçarelerdi. Acı çekip, dövünen ve kaybettikleri deǧerlerin ardından aǧıtlar yakanlar arasında en küçük bir farklılık yoktu. Aynı manzara, hiç bir ayrıcalık göstermeksizin, onlarca yıldır devam ediyor, katledilen fakirlerin sayısı her geçen gün daha da artış göstererek on binleri buluyordu. Şiddet devam ettikçe de, kandan beslenenler, kene misali emdikçe kanlanırken, yaşamlarının hiç bir bedeli olmayan, bu iǧrenç oyunun kurbanı olan yoksul çocukları art arda ölmeye devam edeceklerdi.

         Son zamanlarda söylenildiǧine göre, insan yüreǧine hafiften su serpen belli adımlar atılıyordu. Olumlu gelişmelerden dolayı, köylüleri son zamanlarda haberleri daha bir can kulaǧı ile dinler olmuştu. Çok şükür, son zamanlarda  ölüm haberleri gelmiyordu. Barış adına, insanlık adına bazı girişimler söz konusuydu.Türkçesi iyi olmasa da, haberleri yine torunu ile izlemeyi yeǧledi. Dört yıl önce kocası Ali kalp krizinden ölmeseydi, O’nunla birlikte izleyecekti. Aslında Ali’ye biraz kırgındı. Kendisini bu daǧın başında, tam da birlikteliǧe daha çök ihtiyaç duyduǧu bir zamanda, hiç sorup sual etmeden çekip, gitmiş, kendisini elleri böğründe bırakmış, gözleri ise hep gökyüzüne dönük kalakalmıştı. Acelesi neydi? Oysa kavilleri böyle deǧildi. Anca beraber, kanca beraber deǧil miydi? Göz yaşlarını kendisi mi silecekti? Görmediǧi iyi günleri neyse de, hepten acı olan günlerinde bir başına mı kalacaktı. Ali yanı başında olmayacak mıydı. Başını O’nun goǧsüne gömerek teselli bulmayacak mıydı. Ali’den yana yüreǧi kırık ve buruktu.

         Oǧlu Misto’ya seslenmeden önce ortalarda kuyruǧunu sallayıp duran, evin köpeǧine baktı. İçinden Zoro’ya acıdı. Kuyruǧunu mütemadiyen sallamasından belliydi, hayvancaǧız aç olmalıydı. Gelini, üç torununun annesi Hediye’ye avazı çıktıǧı kadar baǧırdı.

         “Hediye.... Kızım, Zoro  aç herhalde. Geçmişlerinin hayrına bi doyuruver hayvancaǧızı. Hadi çabuk ol kızım.” Hediye, sadece evlerinde deǧil, bütün köyde de büyük saygı gören ve belli bir otorite olan Naze Ana’nın bu direktifini yerine getirmek için, cılız bedenini hızla harekete geçirip, tandır damına yöneldi. Naze Ana sonrasında samanlıǧın duvarına sırtını yaslayıp, güneşlenen, kırk yaşında olmasına raǧmen, hala saygı mahiyetinde, kendisinden gizli keyifle sigarasını tüttürüp, ne düşündüǧünü belli etmeyen, daǧlarin kendisinden alamadıǧı burma bıyıklı oǧlu Misto’ya seslendi.

         “Misto, hele Helin’i çaǧır gelsin. Haberler başlıyor. Haberleri izlemek istiyorum,“ Helin Mustafa’nın kızıydı, kürtçede kuş yuvası anlamına geliyordu. Bu yuva yeteri kadar daǧılmıştı ve daha fazla talan edilmemeliydi. Anaların yaptıkları “helinleri” korumak için, kanatlarını bu güzelliǧin üzerine germeleri gerekiyordu. Türk , Kürt, Laz veya Çerkez demeden barış için el ele verip, bu gayri insani gidişata dur demeleri gerekiyordu.

         Helin’in babaannesinin gözlerine benzeyen gözleri ışıl ışıl parlıyordu. Kasabada lise son sınıfta okuyor ve üniversiteye gidip, avukat olmak en büyük hayaliydi. Böylelikle çaresiz bırakılanların savunucusu, kolu-kanadı olacaǧını düşünüyordu. Naze Ana, haberleri Helin ile birlikte izlemeyi çok seviyordu. Çünkü Helin izledikleri her haberin ardından, kendi yorumunu da katarak, babaannesine aktarıyordu. Torunun beyaz, kadife gibi ellerini, yer yer çatlamış, nasırlı avuçlarının içine alıp, O’nun yorumunu ve açıklamasını göz göze gelerek bekliyordu. Torunu ile haberleri izlerken, yüreǧi O’nun yüreǧine çarpar gibi oluyordu. Helin'in son zamanlarda verdiǧi haberler ise, birer müjde gibiydi.

         “Babaanneciǧim, sen o güzelim gönlünü ferah tut. Bugün de sevinebiliriz, ölen kimse olmadı. Kimselerin ocaǧına, şükürler olsun, ateş düşmedi. Barış görüşmeleri sorunsuz devam ediyor. Herhangi bir komplo olmazsa ve her şey yolunda giderse, herkesin yüzüne dünyanın en güzel-geniş gülümsemesi gelip, yerleşecek. Daha önemlisi de, bundan sonra analar aǧlamayacak.” Helin barışla ilgili her haberin ardından, maviş gözlerini mutlulukla kırpıştırıp, muştular gibi yorumlarını ballandırarak gelişmelere katıp, babaannesine olup biteni, bütün maharetlerini sergileyerek, bir çırpıda anlatıyordu.

         “İnşallah benim güzel kızım, inşallah.” deyip, torununun örgülü saçlarını okşayan Naze Ana, ellerini gökyüzüne kaldırıp, uzun uzun bildiǧi bütün duaları peş peşe mırıldandı. Her şey iyi olacak ve sonunda kazanan elbette insanlık olacaktı. Bu coǧrafyada da, nihayet barış olanca maǧrurluǧu ile hüküm sürecekti. İnsanlık dolu günler uzak deǧildi.

         Naze Ana torunun elinden tutup, dışarı çıktı. O’nun saçlarını okşamaya devam edip, pembe yanaǧına öpücükler kondurup, gönlünü aldı. Hava iyice kararmıştı. Köydeki evlerden cılız ışıklar saçılıyor, açlık sorunu olmayan köpekler koro halinde havlarken, cır cır böceklerinin çıkardığı tiz sesler kulakları tırmalıyordu. Akşam'ın siyahında; gökyüzü her zaman olduǧu gibi, erişilmeyecek uzaklıklarda ve biri diǧerinden daha parlak yıldızlarla dopdoluydu. Dünya; anaların bir damla gözyaşı dökmediǧi, muhteşem barış güzelliǧindeydi.

Amsterdam, 2 Haziran 2013

DENEME - KÜFELİK

KÜFELİK

“Baharın İlk Sabahları
Tüyden hafif olurum böyle sabahlar
Karşı damda bir güneş parçası,
İçimde kuş cıvıltıları, şarkılar;
Bağıra çağıra düşerim yollara;
Döner döner durur başım havalarda.

Sanırım ki günler hep güzel gidecek;
Her sabah böyle bahar;
Ne iş güç gelir aklıma, ne yoksulluğum.
Derim ki: `Sıkıntılar duradursun!`
Şairliğimle yetinir,
Avunurum.” 

                                       O. Veli Kanık

         Dünyanın hangi noktasında yer edinirsek edinelim, bulunduǧumuz yere mahsus etrafımızı sarıp sarmalayan pek çok sorun her daim olacaktır. Hayata gözlerimizi açtıǧımız güzelim toprakların uzaǧında, sürgün hayatı yaşayan bizlerin de, kendimize ve yer aldıǧımız coǧrafyaya özgü, belirli güçlüklerimiz yok deǧildir. Bu zorlukların başında, elbette geldiǧimiz yere ve orada bulunan sevdiklerimize karşı ince bir sızı halinde, yüreǧimizin bir kıyıcıǧında eksik etmediǧimiz özlemimizdir. Bunu sırasıyla üstesinden gelinmesi zor olan, diǧer güçlükler takip ederler ki, onların olmadıǧı bir hayat zaten tasavvur bile edilemez.

         Fakat var olagelen bu güçlükleri ciddiye almak, bunlar üzerinde sürekli kara kara düşünmek ve çözüm aramak durumları da kişiden kişiye deǧişiyor. Kimi insan sorunların içine gark olsa dahi, hiç istifini bozmaz, en ciddi problemlere doǧru yönelip, bana mısın demez. Biz “pinpirikliler” kişiliǧimizde olmayan bu rahatlıǧa ve vurdum duymazlıǧa kimi zaman içten içe imreniriz. Biraz olsun, gamsız olabilmeyi çok da arzuladıǧımız olur. Ama bu yapıda bir karakterimiz yoksa, nafile. Bu yönde göstereceǧimiz her çaba, hiç bir deǧişikliǧi getirmez. Gösterdiǧiniz bütün uǧraş yanınıza kar kalır ki, aslında olduǧunuz gibi kalmanız, çok daha iyidir. İnsanı çileden çıkaran aymazlıǧa, o denli özenmenize pek de gerek duymamamız, kişiliǧimiz için daha vaz geçilmezdir.

         Oysa ara sıra da olsa; kırışık uniformalı, badem bıyıklı postacımızın getirdiǧi mektubu zahmet edip açmamak, gelen araba cezasını, çok kazanıyormuşuz gibi vergi borcunu, elektrik faturasını veya kirayı ödememek, bir süreliǧine de olsa her şeyi saman altına çekmek, bütün girişimler zamanında yapılacak diye, sıkıntı içine girememek, strese meydan vermemek, ne kadar da anlık rahatlıklar getirecektir. Böyle bir lüksümüz olmadı ve olmayacaktır. Ne olur ki, verilen randevuya, bir defaya mahsus, görüşmemiz beş yaşında bir çocukla da olsa, yarım saat geç kalsak veya unutup hiç gitmesek, yer yerinden mi oynar, yoksa dünyanın sonu mu gelir? Yok efendim yok, asla olmaz, biz buna gelemeyiz. Başkalarını bekletemeyiz, bir diǧerini hafif de olsa incitemeyiz, gelecek bütün zararın ihalesini, yorgun savunmamıza paşa paşa yükleriz. Sen kurallara, randevuma, başkalarına karşı saygıda kusur etmeyeceǧim, ödememi zamanında yapacaǧım diye kendi kendine hayıflanarak içten içe özünü tüketirken, ara sıra da olsa imrendiǧimiz gamsızlar; en işlek caddenin ortasına arabalarını park ederler, çok önemli de olsa sözleştiǧi yere gitmez, gelen haciz ve mahkeme  tebligatlarını zahmet edip, zarfını dahi açmazlar. Efsunlu mudurlar nedir bilinmez, parmaklarını dahi kıpırdatmadıkları halde, bu kişilikler hiç bir hasara uğramazlar. Kapısı açık arabasına kimse dokunmaz, günlerce illegal bir şekilde park ettiǧi veya kırmızıda geçtiǧi, trafikte, çok asosyal bir kabalıkta ve başkalarının hayatını riske atacak halde yer almalarına karşın, “zatı-alileri” her nedense, polisin gözlerinden ırak olurlar. Kimileri bunu şans olarak adlandırsa da, çoǧu insan, nereden sökün ettiǧi bilinmeyen, bahşedilen bu ayrıcalıǧın zerresine sahip olamazlar.

         Acaba, aylarca dünyada ne olup, bittiǧini merak etmemek, bulunduǧun gezegenin herhangi bir yerindeki, hiç tanımadıǧın, görmediǧin insanların acısını yüreǧinde hissedememek, açlıktan kıvranan çocukları düşünmemek, kurban seçilip,  sebepsiz yere sırtından kurşunlanan ile sendelememek, derisinin renginden dolayı bir kafeye dahi alınmayan birinin her şeye ve herkese kahredişini duymamak, Sunay Akın’ın bir şiirinde yer aldıǧı gibi; bıçakla parçaladıǧın bir elmadan çıkan kurtcuǧun öz yurduna yaptıǧın saldırıyı görememek, müslümanlıkta söylene geldiǧi gibi; komşusu aç iken deǧil tok, tıka basa tıkınıp, zıbardıǧı halde  ömrü boyunca islamı savunmak, zümrütler saçan aǧacın, inen baltalarla iniltisini duymamak, dengesi altüst olan dünyaya, hızla deǧişen iklim koşullarına seyirci kalmak, kanadı kırık yerde yatan minik serçeyi incitmeden alıp, minik gagasına öpücük verip, kanadını sarmamak nasıl bir hissiyattır.

         Başını alıp, yitip gitmeli, sıkıntılara dur demeli, yakayı silkelemeli, gayrık yeter mi demeli? Peki bütün bunların bir yararı olur mu, bilemiyeceǧim. Gamsızlık; yine de ne yazık ki demeyeceǧim, iyi ki de pek çoǧumuza oldukça dar gelen bir gömlek. Yoksa nice olurdu dünyanın “pek de iyiye gitmeyen” acınacak hali. Her ne kadar imrensek de, bizlerin bildiǧimiz yoldan milimlik bir sapma göstereceǧimizi hiç sanmıyorum. En hafif bir çıkışta da, yanı başımızdaki derin şarampole yuvarlanıp, kafamızı kolumuzu kırmaktan başka bir seçeneǧimiz olmayacaktır. Ama bazen hayatın bizleri ne denli yorduǧunu, bazı kısır döngüler ve usandırıcı rutin uǧraşılarla, inanılmayacak kadar gına getirdiǧi de hepimizin malumudur.

         Bilinen bazı şarkılara da konu olmuştur. “Öyle bir sarhoş olsam ki, dertlerimi unutsam“  gibilerinden, bu hafif dalgalı sulara açılmak insanın içinden geçmiyor deǧil. Belki bir an için de olsa, girdiǧimiz debdebenin dışında kalır, beynimizi, yüreǧimizi ve bedenimizi resetlemiş oluruz. Oturduǧum yerde, böylesi bir özentinin akabinde, hayalimde ayakta dahi duramayacak kadar sarhoşmuşum gibi olur, tökezleyerek düşe kalka yürür, salyalar akar, gözlerim sonuna kadar açılır, baǧıra çaǧıra içimden geçenleri avazım çıktıǧı kadar baǧırırım. Dünyayı parmaǧımın ucuyla yerinden oynatır, süper güçlere dahi kafa tutar ve herkesi buyruǧum altında bulurum.

         Bulunduǧum ülkede, pazarlardan zengin hanımlarının aldıklarını taşıyan küfeli hamallar yok. Ülkemde de artık bu yük taşıyan insanlara rastlamak mümkün olmasa gerek. Yukarıda gözlerimin önünde beliren hayalde, zomluk derecesindeki sarhoşluǧun ardından, kendimi hep plastik kokan poşetlere doldurulmuş kilolarca domates, salatalık, elma, portakal yıǧını gibi görür, bir hamalın küfesine konulmuş şekilde, evin kapısında yere atılmak üzere yol alırken bulurum. Bu hülya aralanıp, kendime geldiǧimde, göbeǧime ve aǧırlıǧıma bakar, gördüǧüm ütopik rüyamdan dolayı, bu kilolarla bir insana kendimi taşıtmış olduğumu göz önünde bulundurur ve yine de bu denli sarhoş kılıp, taşıyamamış olmanın getirisi olan durumdan, kendimden utanırım.

         Bu dünyadan bir günlük de olsa, her türlü sıkıntıyı takmayacak kadar küfelik olamadan, günü geldiǧinde tıpış tıpış çekip, gideceǧiz. Zaten küfecilik mesleǧi de yer yüzünden silindiǧine göre, bu hayale gülümseyerek el sallamak zorunluluǧu ile karşı karşıyayız.

         Güzelliklere özenmeyi yeǧlerken, temennimiz; her türlü sıkıntı ve zorluk bize ulaşılmayacak uzaklıklarda bulunsun. Aǧzımızda “baharın ilk sabahlarının“ hazzı, yüreǧimiz insani coşkularla dopdolu ve daha iyi nefes alıp, verdiǧimiz bir ferahlık olsun. 

Amsterdam, 13 Mayıs 2013 

UMUDA YOLCULUK

UMUDA YOLCULUK

Yıldızların ülkesi var mıdır Edip
Dicle aktığı toprakları seçer mi?
Kasrik boğazı'ndan esen kanlı zemheri
Yalnız Kasrik'te mi üşütür insanı?
Herkes türküsünü elbet kendi sesiyle söyler
İnsanın dili boynuna kement olur mu?
Öldürmeye ekinlerden başlayan adamlar
Eşiklere nasıl bir zulümle gelirler?
Kimsenin kalmadığı darmadağın köylerde
"Önce Vatan" yazısı bir hüzün değil midir?
Bunca kanın helalini kim kime nasıl öder
Mezar taşlarıyla barış olur mu?
Gecesi buz anısı kül ışığı kırbaç
Hangi gurbet bir sürgünün yüreğini doldurur
"Kim istemez şad olmayı cihanda" Edip
Viranede baykuş sesi zafer midir?..

                                               Şükrü Erbaş

          Önce 68 ve ardından 78 kuşaǧı, şimdilerde çiçeǧi burnunda yeni jenerasyon, küçüǧü, yaşlısı ve genci ile ülkemizin bütün insanlarının güzelliklere, yeryüzünde olması gereken cennete, gül bahçesine, barışa, (çok görülmesin ama) kim bilir evresinde demokrasiye tanıklık edecek olmaları umudunu, ikircikli de olsa taşımaya başlamaları, ne güzel. Dünyanın alabildiǧine güzelleşecek olması, ne güzel. Musolini’den miras kalmaması gereken; arkaik, faşist bir anayasanın, onlarca yıldır miadını doldurması lazımken, bundan sonra lağv edilecek olmasının cılız ihtimali, ne ala. Kan kusan silahların, bir daha çıkarılmayacak şekilde toprağa gömülecek olmaları (Ne diyelim, oh olsun, tekerlerinin önüne taş gelsin, oǧmasınlar, paslansınlar, çürüsünler, koksunlar, yuvaları başlarına yıkılsın, toprak başlarına olsun) ne muhteşem. 
          İnsani güzelliklerden yana atan yürekler her daim hoş kılınacaklar, her iki tarafta yer alan salt yoksullar “vatan-millet-sakarya” teranesi ile ömürlerinin baharında, yok yere ölmeyecekler. Onlar da sevgililerinin ellerini sımsıcak tutma olanaǧını yakalayabilecekler. Umut dolu yarınlara, kalplerinin bütünü ile gülümseyebilecekler. Dar gelirli anne ve babalar; gencecik fidanları olan oǧullarının-kızlarının ölümlerinin ardından, kendi çocuklarının kılına dahi zarar gelmemesini garanti altına alan, varsılların-egemenlerin verecekleri maden parçası madalyalarla kandırılmayacaklar. Ve herşey insan için şiarının çok daha öne çıkması, ne güzel. Bayrakların; fakir ailelerin kırık dökük pencerelerinden sarkmayacak olması da, bir o kadar güzel.

          İlk iki kuşaktan günümüze deǧin, hep kavga-dövüş, akan kanın yerde kalmayacaǧı, ölenlerin dövüşerek öldüǧü, yurdumuza dolan faşistlerin, kardaşlar tarafından vurulması, karşı cephede; Allahu ekber, vatan bölünmez, şehitler ölmez ve benzeri sloganlar, mottolar. Yeni jenerasyon ve devre uzatmalarını yakalama şansını yakalamış olan 68 ve 78 kuşaǧından olanlar için  de artık, ne şanslılar, onlar da bu güzel günleri görecekler diye düşünecek olmamızın-ihtimalinin ortaya çıkması, ne muhteşem. İnsanların ölmesini bundan sonra şiar edinmemek, ölenin, ölümün ve öldürücüleri savunmuyor olmak, ne güzel. Omuzlara; canlara ölüm kusan makinalar yerine,  beyaz güvercinleri kondurmak, yoksul çocukların, varsılların hamudu ile götürdükleri vatanın; önce komünizmin geleceǧi, yok bölüneceǧi yalanlarına heba edilmeyecek olması, ne güzel. Yerde duran kana saygı duyarak, o yere artık karanfiller koymakla yetinmek, ne harikulade. Anaların gencecik evlatlarının ardından aǧıtlar yakıp, gözyaşı dökmeyecek olmaları, ne güzel. Onlarca yıldır çekilen acıların, sıkıntıların, göçün, talanın, işkencenin, kör zindanın, “ “masum resimlerimize, zulaların gerekmemesi,“ ötelileştirmenin, en üst  düzeydeki ırkçılıǧın ve ayrımcılıǧın, bir nebze de olsa gerilemesi, daha insani normlara doǧru, hani kaplumbağa hızıyla da olsa bir devinim içinde olması, yüreklerimizin ne denli büyük bir mutluluǧa ev sahipliǧi yapacaǧının muştusunun, kulaklarımızda çınlaması, ne harika. 

          Ülkemizde çeşitliliǧi zenginliǧimiz olan insanlarımız, Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Ermeni, Süryani, Arap, Yahudi ve diǧer azınlıkları ile umut dolu barışı; yüreklerini, kollarını ve gönül kapılarını sonuna kadar açarak gözlemesi; kan, kin, nefret, intikam, ölüm kelimelerinin yerini, anlam olarak en insani kelime “barışın“ aǧız dolusu, muhteşem bir tatla telaffuz edilmesi, ne muhteşem. İnsan olma çabası içinde olmak, bu sinerjide bir araya gelmek, ne güzel. Deǧil bir çakıl taşının, bütün dünya için de olsa, tek damla insan kanının akmamasını idrak edilecek olmasının ihtimali, artık bu şuura sahip olmak ve “önce insan” diyebilmek, ne hoş. Mutlu olmak için Türk olmaya gerek olmadıǧını, oysa salt insan olmanın yeterliliǧini düşünmek, ne güzel. Hala “vur de vuralım, öl de ölelim” demek de bir o kadar, ne büyük çirkinlik. Bu insani tarafta olamamanın, gayri insaniliǧin ayyuka çıkmasının da, en bariz belirtisi deǧil midir. Bu ve benzeri çizgide olanlardan başka türlü olmalarını beklemek, siz deyin "ahmaklık," ben diyeyim "yanılgı." “Faşinismus” hastalıǧından, beyinlerin, biraz da olsa arınıyor olması, ne güzel.

          Gelinen nokta o ki; hortlatılan, ihtimali olmayan, kış mevsiminde dahi gelemeyen öcülerin artık gelmeyeceǧinin, idrak edilmesidir. Antalya, Alanya, Çeşme, İstanbul ve İzmir’de yaşayan, buralarda bütün benlikleriyle tutunan Kürdün, saǧladıǧı refahı ve korkusuz konumunu elinin tersi ile itip, “kuş uçmaz kervan geçmez” Kürt daǧlarına gidip, ülkeyi bölmeyeceǧi de büyük bir gerçeklik. Yapılan sayımlarda; üç milyondan fazla Türk-Kürt evliliǧinin olduǧu ve bu birlikteliklerden doǧan çocuklar göz önüne getirildiǧinde de, akraba olan bu iki halkın birlikte, barış içinde yaşamaktan başka çıkar yollarının olmadıǧı, daha da iyi görülür. Gün olur; ellerinde renkli mendillerle Türkler ve Kürtler bir halaya girerler, ne Türkler başta, ne de Kürtler bu şölenin sonunda yer alırlar. İçselleştirilen gerçek bir barış ortamının getirisi olan; insani yaşamın çıtası oldukça yüksek ve muhteşem olacaktır. 

          İnsanımız çaǧdaş olamamanın, barışı yakalayamamanın, eşit koşullarda kardeşçe yaşayamamanın, adil olamamanın ve yüreǧinde insani deǧerleri taşıyamamanın; bir hayli yorgunu. Ama günlerin getirdiǧi; baskı, zulüm ve kan asla olmasın. Hedefin umuda doǧru olduǧu yolculukta, yelkenler fora olsun. Güzel mi güzel olalım - “enseyi karartmayalım.“

Amsterdam, 8 Mayıs 2013