 |
| İpek-Zarife ve Kadife |
MUJİK İLE TUJİK
Aceleci olmayan adımlarla Qolit Tepesinin yamacındaki yayvan düzlükten aşağılara doğru kaydı. Kendisini bir anda yamaçta bulunan, köyün ileri gelenlerinden Efendi tarafından yaptırılan çeşmenin yanı başında buldu. Yıkılmaya yüz tutmuş olan bu hayrat çeşmesinden, hafif bir gürültüyle, ancak işeyen bir erkek çocuğunun bin bir naz ile yaptığı çişini andıran, sızıntı halinde bir su akıyordu. Aylardır yağmur görmeyen bu topraklar, adeta yanıp kavruluyorlardı. Ağustos ayına özgü, insanın nefesini kesen, sarı bir sıcak hakimdi. Çeşmenin başına gelen Mujik’ti. Sıcaktan öylesine bunalmıştı ki, kan ter içinde de kalsa, uzandığı kayalığın dibinden kalkıp, buraya kadar geldi. Çeşme duvarına oklarla delinmiş onlarca kalp çizilmişti.
“Aman Tanrım, bu Camili Köyünde de benim gibi ne çok bağrı yanık varmış.” demekten kendini alıkoyamadı. Boz bir eşek çeşme havuzunda birikmiş pis suya kafasını sallayarak daldı. Bir iki yudum aldıktan sonra, burnundan ve ağzından gelecek şekilde “fıırrrr” diye sesler çıkarıdı. Mujik’in geldiğini fark etmedi bile. O her "fıırrr" diye ses çıkardığında Mujik irkilip, bir iki adım gerilere doğru uzaklaştı.
Boz eşeğin işi biraz uzun süreceğe benziyordu. Oysa Mujik sıcaktan öylesine bunalmıştı ki, dayanacak mecali kalmamıştı. Boz eşek bir iki kez daha ağzından ve burnundan ses çıkardıktan sonra, olduğu yerde yüz seksen derecelik ustaca bir manevra ile döndü. Düşünceli bir edayla, Camili Köyü’ne doğru yola koyuldu. Bu saatte buralarda ne arıyordu, kimi kimsesi yok muydu? Mujik çeşmeye biraz daha yanaşırken bunları düşünüyordu. Allah’tan kurtlar buralara son zamanlarda fazla dadanmıyorlardı. Aksi halde güzel gözlü boz eşek, şimdi kurtların midesinde olacaktı. İçinden eşeğin yalnızlığına acıdı. Ne yazık ki, onun için yapabileceği bir şey yoktu. Dünyaya eşek olarak gelmek de bedbahtlıktı. Eşeğin ardından uzun uzun bakıp ona hayır duaları etti.
Mujik bir iki yanlamasına hareketle, çok yüksek olmayan çeşme havuzunun duvarına çıktı ve kendisini boz eşekten arta kalan suya, balıklamasına attı. Derin olmayan su birikintisinin yüzeyini, ince bir yağ tabakası kapladı. Tepesindeki sarı sıcaktan, özünde de yağlı olan vücudu, vıcık vıcık olmuştu. Mujik’in sırtında da diğer kirpiler gibi binlerce diken vardı. Fakat Mujik’in dikenleri, arkadaşlarına kıyasla daha yumuşaktılar. Bu dikenler yer yer siyah ve beyaz boya ile boyanmış gibiydi. Yüzü biraz fareyi andırsa da, kapkara ve kocaman gözleri ile ihtişamına diyecek yotu. Qolit tepesi ve civarında bulunan kirpiler arasında karizması yerinde olanlardandı.
Pek çok dişi kirpi kendisine abayı yaktığı halde, o kimselere dönüp bakmıyordu. Bunun nedeni, son zamanlarda, onun da gönül tahtına birilerinin gelip oturmasıydı. Oldukça yumuşak karakterli, hassas ve romantik bir kirpiydi. Lakin gönül verdiği Tujik’in pek öyle olmadığı söyleniyordu. Varsın olsundu. Gönül bu, bir kere değirmen çarkına kolunu kaptırdığı gibi, kaptırmıştı. Bu işin uçarı kaçarı olmadığı gibi, daha fazla uzatmanın da âlemi yoktu. Kendi kedisine söz verdi, biraz serinleyip, yağlarından arındıktan sonra, ilanı aşk etmek için Tujik’in kayalığında soluğu alacaktı. Nereden inceyse oradan kopsundu artık.
Uzun bir zaman daha suda oyalandıktan sonra, yine aynı vücut hareketleri ile çeşme havuzunun duvarına çıktı ve aşağıya doğru yuvarlandı. Allah kahretsin, dikenleri yine kirlenip, toz toprak oldu. Oysa birazdan Tujik’in yanına gidecekti. Bir iki adım sonra yakınındaki bir taşın üstüne çıkıp, sırtında bulunan oklarını anten gibi dört bir tarafa kıpırdatarak, yapışan toprakları silkeledi. Keşke bir ayna olsaydı da vaziyet berkemal mı, karizmada çizik var mı, yok mu diye bakabilseydi.
Çok geçmeden, Tujik’in kayalığının yolunu tuttu. Köstebekler dört bir yanda toprağın altını üstüne getirmişlerdi. Etrafta küme küme yığılan taze toprağın kokusu vardı. Bu topraklara bulaşıp, üstünü başını kirletmemek için hat halindeki bu birikintileri dolanarak geçmek zorunda kaldı. Hava neredeyse kararacaktı. Tüm kirpilerde olduğu gibi, Mujik’in gözleri de pek keskin değildi. Ama kulaklarının ve burnunun hassasiyetine diyecek yoktu. Kayalığının yanında bir iki dal nane boy göstermişti.
Zaman zaman iyi kokmadığı hissine kapıldığında, gidip kendisini bu nane dallarına sürtüyordu. Bunu Tujik’e gönül kaptırdığı günden beri sık sık yapıyordu. Kendisini nane dallarına sürttüğünden, nanenin tüm yaprakları delik deşik olmuştu. Yine nane dalının yanına geldi. Oldukça yorulmuştu. Ay ve güneş nöbet değişimi yaparlarken, Qolit Tepesi bir renk ve ışın cümbüşü yaşıyordu. Etrafta bulunan tarla fareleri, kurbağalar, kuşlar, böcekler ve diğer canlılar gözlerinin kamaşmasından dolayı kendilerini ya deliklerine, ya da kuytuluk bir yere saklıyorlardı. Mujik’in öyle bir kaygısı yoktu. Bedeninin bütün bölümlerini nane yapraklarına sürdü.
Sırtüstü uzanıp, karnında bulunan yumuşak tüylerini de, aynı şekilde uzun uzadıya sürdü. Tujik’in yanında göğüs kıllarının arasından misk amber, ferah kokular yayılmalıydı. Tujik’in başı dönmeliydi. Bu iş tamamdı. Etrafına bakınırken, aniden gözüne ilişen bir papatya çiçeğini koparıp, yapraklarını kafasının yan tarafında bulunan kendi dikenlerinden birine teker teker batırıp, kopardı. Seviyor sevmiyor derken en son kalan papatya yaprağı seviyor diyordu. Tüm bedenine kan yürürken, kendisini bir hoş hissetti. Bir müddet baygın baygın baktı ve olduğu yerde tekrar doğrulup, kendisine geldi. Biraz acele etmeliydi. Tek başına romantik olmanın âlemi yoktu. Asıl romantizm birazdan başlayacaktı.
En nihayetinde sevdiğine, aşkından yanıp tutuşan kalbini açacaktı. O büyük an bütün hızı ile yaklaşıyordu. Tüm temennisi, her şeyin istediği gibi seyretmesiydi. Aslında bu konuda kendisinden oldukça emindi. Tujik’in de kendisine ilgisiz olabileceğini sanmıyordu. Ama yine de kadın milleti bu, her biri henüz keşfedilmedik dünyalardı. O nedenle sağları solları pek belli olmazdı bunların, kendisindeki bu göz kamaştıran, her bayan kirpinin aklını başından alan bu cazibe, karizma, zenginlik, şan ve şöhrete rağmen.
Ay yavaş yavaş Qolit Tepesinin yamaçlarını aydınlatmaya başladı. Şansı yaver gidiyordu. Birazdan yapacağı ilanı aşk mehtap altında olacaktı. Belki napolitanlar, serenatlar okumayacaktı ama ortamın romantikliğine doğrusu diyecek yoktu.
Tujik’ciğine gitme zamanı geldi. Göğüs kılları kirlenmesin diye karnını biraz yukarı doğru kaldırarak yürümeye başladı. Kendisi için yanıp tutuşan o kadar güzel ve alımlı kirpi olmasına rağmen, ferman dinlemeyen, takozlanamayan gönlü, neden Tujik’de karar kılmıştı? Gönül bu, ne yapacağı belli olmuyordu. Tüm bunları düşünedururken, Tujik’e yaklaştıkça kalbinin daha hızlı attığını hissetti. İnsanoğlunun gönül konusunda sayılamayacak kadar beste yaptığını duymuştu. “Aşka dair duyguların, müzikle sunumu çok güzel bir şey olsa gerek.” diye düşündü.
“Bu ne sevgi aah,
Bu ne ızdırap,
Zavallı kalbim ne kadar harap.”
Evet, insanoğlu daha neler neler söylemişti. Mujik’in kalbi de haraptı. Tujik’in yokluğu kendisi için artık dayanılmaz hal bir almıştı. Gençliğinin cayır cayır yanmasına izin vermeyecekti. Onsuz bir hayatı düşünemiyordu. Bundan sonraki hayatının her anında ve her yerde onunla birlikte olmak istiyordu. Belki ona yeşil panjurlu, kırmızı kiremitli, içinde çocuklarının oynadığı kocaman bahçesi olan bir ev vaat etmiyordu. Ama onun kayalığı da Qolit Tepesinin en güzel manzaralı yerindeydi. Çocuklarının oynaması için kayalığının önü paha biçilmez bir yerdi. Tüm kirpiler Mujik’in kayalığına gıpta ile bakıyorlardı. Üstelik Efendi’nin çeşmesine de çok uzak değildi.
Mujik, geldiğini fark ettirmek istediğinden, bir iki defa öksürür gibi yaptı. O sırada Tujik gündüzden yakalamış olduğu birkaç kelebek ve böcekle karnını doyuruyordu. Gelenin Mujik olduğunu görünce içi bir tuhaf oldu. Yemeğini yarıda bıraktı, kalbinin derinliklerinden, Mujik’e eğilerek hoş geldin dedi. Hal hatır derken, Tujik misafirini yemeğe davet etti.
“Kusuruma bakma Mujik ne olur. Bugün biraz başım ağrıyordu. O nedenle iyi avlanamadım ve sofram sana layık değil. Ama gel Allah ne verdiyse onu birlikte yiyelim.”
“Allah’ını seversen Tujik söylediğin şeye bak, ben davetsiz misafirim. Aslında biraz da uygunsuz bir zamanda geldim. Geleceğimi de sana haber vermedim. Sonra misafir umduğunu değil, bulduğunu yer. Sofranda da hiçbir kusur yok. Baksana şuraya rengarenk kelebekler, som balığını aratmayan solucanlar, böcekler, bir yığın yonca ve çimen var.”
Tujik kırmızı ve yeşil kanatlı birkaç tane kelebeği, Mujik’in önüne serdiği yonca yapraklarının üzerine özenle yerleştirdikten sonra, birkaç tane de solucanı alıp, koydu. Evet yemek nefisti. Kayalıkların dışında, mehtap etrafa kurşuni bir renk yaymıştı. Mujik tam zamanı deyip, söze girdi:
“Tujik bu akşam sana arkadaşlık teklifinde bulunmak için geldim. Uzun zamandır kalbimin senin için çarptığını hissediyorum. Her gece rüyalarıma giriyorsun. Beni tanırsın, öyle fazla kötü alışkanlığım yok. Hani söylemesi ayıp, iyi de avlanırım. Diyeceğim… Benimle evlenir misin?”
“Mujik, ah sevgili, bunları söyleyen sen misin? Allah´ın bu gününe de şükür. Ben bu duyguları sana yıllardır besliyorum. Senin için yanıp tutuşuyorum. Teklifin başım gözüm üstüne, bırak yemeği falan, gel şöyle yanıma otur. Ooh ne de güzel kokuyorsun. Başını bana yasla ve bu güzel günde birlikte mehtabı seyredip, gelecek mutlu günlerimizden söz edelim.” deyip, namluya sürülen bir mermi hızıyla kendisini Mujik’in kollarına attı. Aynı anda Mujik yüksek bir sesle inledi. Tujik’in okları aratmayan dikenlerinden pek çoğu Mujik’e batmıştı. Tujik sevgilisini her ne kadar teselli edip, özür dilemeye çalıştıysa da, Mujik’in hali berbattı. Mujik erkekliğe leke getirmemek için, hiçbir şey olmamış gibi davrandı. Fakat her yanı yara bere içinde kaldı.
Çok geçmeden Mujik ile Tujik dünya evine girdiler. Birbirlerine sırılsıklam aşıktılar. Her şey iyi hoştu ama, aşklarının doruk noktası olan sevişmeleri biraz zahmetli ve adeta işkence gibiydi. Birbirlerini çok arzuluyorlardı. Fakat her sevişme anında Tujik’in dikenleri gelip, Mujik’e birer ok gibi saplanıyordu. Her sevişme anı iki saniyeyi geçmiyordu. Oysa birbirlerini ne kadar da çok seviyorlardı. Mujik’in içi titremesine rağmen, sevgilisini okşayamıyordu bile. Her okşama girişiminden sonra sanki, Kızılderililerin ok yağmuruna tutulmuş gibi oluyordu. Bu durumda yapılacak bir şey yoktu, yara bere içinde kalsa da, buna katlanacaktı. Başka çaresi yoktu. Gönlünü dinlediğinde, onun zaten ferman dinlemeye pek niyetli olmadığını görüyordu.
Mujik yine yara bere içinde kaldığı bir sevişmenin ardından, derin düşüncelere daldı. Allah kendilerini neden böyle yaratmıştı? Onlara ne kastı vardı? Ağız tadıyla sevişmeleri onların da hakkı değil miydi? Doğrusu bu kadarı da fazlaydı. Onca dikenden arınmaları da zaten olanaksızdı. Sonra böyle bir şey olsa dahi ne olduğu belirsiz, yaratıklara döneceklerdi. Kendisinin neyse de Tujik’in dikenleri hem çok sivri, hem de çok serttiler. Her batışlarında canı çıkıyormuş gibi oluyordu.
Evliklerinin üzerinden aylar yıllar geçti. Onların da “pamuk yavrum” diye sevip, acı vererek bağırlarına bastıkları bir erkek ve üç tane de kızları oldu. Hepsi de birbirinden güzel ve albeniliydi. Oğullarının adını Jujican (Kirpican), kızlarının adını da İpek, Kadife ve Zarife koydular. Onların da iyi bir eğitim görüp, yaşadıkları dünyanın kurtlar sofrasında iyi avlanabilmeleri, haklarını kimseye yedirmemeleri ve iyi birer kirpi olmaları gerekiyordu.
Tujik ve Mujik çocukları ile ellerinden geldiğince ilgilerini eksik etmediler. Baba ve anne sabahın köründe uyanıp, avlanmaya gidiyorlardı. Her ikisi de işlerinin ustasıydı. Kendi yağlarında kavrulacak, başkalarına muhtaç olmayacak kadar avlanıyorlardı. Çocukları Jujican, İpek, Kadife ve Zarife aç ve açıkta kalmıyorlardı. Allah’ın bugününe şükürler olsun diyerek, karanlık bastırdığında istirahate çekiliyorlardı.
Ömürlerinden geçen her gün, hayatlarının belirsizliklerinde, yeni hareketlenmeleri ortaya çıkarırken, her türlü engeli ve güçlüğü yine birlikte göğüslüyorlardı. Her yerde ve her şeyde “anca beraber, kanca beraberdiler.”
Kış mevsimi de aynen sevişmeleri gibi onların başlarının belasıydı. Sırtlarında tüy namına hiçbir şey olmadığı için, haliyle çok üşüyorlardı. Var olan binlerce diken ısınmalarına yardımcı olmuyordu. Zaten kış mevsimini uyuyarak geçirdiklerinden, bu üşüme işi bir hayli uzunca bir zamanlarını alıyordu. Ne yapacaklarını şaşırmışlardı. Bulundukları bölge olan, Camili Köyü’nde çok kuru soğuklar oluyordu. Evliliklerinin ilk yıllarında, kimi gün donarak öleceklerini sandılar. Korkulan olmadı, fakat çok eziyet çektiler. Birbirlerine çok sokulduklarında dikenleri birbirine batıyor, vücut ısılarından yararlanacaklarına, birbirlerine acı veriyorlardı. Daha pek çok deneme ve uygulamayla birbirlerini incitmeyecek, hem de vücut sıcaklıklarından faydalanılacak mesafeyi en nihayetinde buldular. Öyle ki bir milim yaklaştıklarında birbirlerini acıtıyorlar, iki milim uzaklaştıklarında ise üşüyorlardı. Bu aralarında bir denge haline geldi. Bu nedenle kış uykularında bu dengeyi hep korudular ve gelen her kış mevsimini sağ salim, sıcacık ve mutlu atlattılar.
Mujik’in duyumlarına göre insanlar bu işi pek beceremiyorlardı. Bu dengeyi sağlamak onlar için oldukça güçtü. Az ileride bulunan Camili Köyü’nde bu dengenin göz önünde bulundurulmamasından dolayı, insanlar üşümüyorlardı ama, birbirlerini de sürekli kırıyorlardı. Sık sık tatsızlıklar yaşanıyor ve yıllarca birbirlerine selam dahi vermiyorlardı. Çoğu zaman aralarındaki bu dengeyi bozdukları insanların yaslarına veya düğünlerine dahi gitmiyorlardı.
Mujik Kirpi tüm bunları yakından takıp edip, insanlar adına üzülüyordu. Oysa onlar canlı olarak kendilerinden çok daha akıllı yaratıklardı. Fakat onların da elinde değildi. Yaşam koşulları oldukça zordu. Günün stresi, üst üste gelen sorunlar ve yaşanan olumsuzluklar, istenilen dengenin sağlanmasını güçleştiriyordu. Çok samimi olan iki aile veya insan aniden, yok yere birbirlerine kin besleyecek hale gelebiliyordu. İnsanoğlunun dediği gibi: “Sık muhabbet tez ayrılık getiriyordu.” Oysa hayat dengelerden oluşuyordu. Ayaklar dahi yorgana göre uzatılmalıydı.
Mujik ukalalık edip, Camili Köyüne giderek:
“Ey Camililer siz siz olun, aranızdaki mesafeyi koruyun. Bu dengeyi sağlamaya çalışın. Sizin de bizim gibi oklarınız olsun. Size çok yanaşanlara oklarınızı batırın ki, sizi rencide etmesinler. Sevdiklerinizden de fazla uzaklaşmayın, yoksa üşürsünüz.” diyecek hali yoktu.
Yine de keşke bunu başarabilsem diye düşünüp, Efendi’nin çeşmesine doğru yol aldı. Uzun bir yürüyüşten sonra çeşmenin başına geldiğinde Camili Köyü´nden birkaç çocuğun çeşmenin başında oynayıp, şakalaştıklarını gördü. Bir kıyıda saklanıp uzun uzun onları seyre daldı. Ne kadar cıvıl cıvıl çocuklardı. Kalplerinde henüz hiç bir kötülük yoktu. Dünya ise onlar için alabildiğine tozpembeydi. Bütün kötülükler sonradan gelip, bu küçük kalplerde yer edinecekti. İşin iyi tarafı ise bu çocuklarda henüz denge sorunu da yoktu.
Onlar için hayat oynamaktan ibaretti. Önemli olan ise sevgisiz büyümemeleriydi. Bu çocukların babalarının annelerinin traktörlerle sık sık tozu dumana katarak tarlalarına doğru gittiklerini görüyordu. Çoğunun genç olmalarına rağmen ağızlarında dişleri yoktu. Erkeklerin suratları hep sakallı ve bakımsızdı. Kadınlar göbekleri ve kiloları ile obezite kurbanıydılar. Pek çok anne ve babada yüksek tansiyon, şeker, ülser ve benzeri hastalıklar vardı. Kendilerine bakamayan bu insanlar, çocuklarına nasıl bakıyorlardı? Kendi çocuklarını anımsadı. Kitaplara bakıp, çocuklarına nasıl davranacaklarını bulmaya çalışmıyorlardı, ama kendi doğallıkları ile onlara gereksinim duydukları sevgiyi vermeye çalışan, birer anne ve baba olmuşlardı. Bir dediklerini iki etmiyorlardı. Gerekli ilgiyi en iyi şekilde vermeye çalışıyorlardı.
Çocuklar mutlu bir şekilde oynayıp koştururken, Mujik de mutluluktan mest olup, gözlerini kapadı. Birbirinden güzel bin bir türlü hayale daldı. Sıcağın ve içindeki huzurun etkisinde kalarak yüzünde tatlı bir tebessümle, olduğu yerde uyuya kaldı. Ev halkı Mujik’in gelmediğini görünce telaşla çeşmeye koştular ve onu aramaya koyuldular. Tujik çok kaygılanmıştı. Jujican, İpek, Kadife ve Zarife babaları için hüngür hüngür ağlıyorlardı. Mujik’in kulağına bir ara sesler geldi. Bu ses Tujik’in sesiydi. Mahmur bir şekilde uykusundan uyanıp;
“Ne var, niye bağırıyorsunuz?” diye haykırdı. Tujik sesin geldiği yere doğru yöneldi ve kocasını uzandığı yerde uyuyakalmış görünce, sevinçten avazı çıktığı kadar haykırıp, kendisini kocasının üstüne attı. Mujik hiç beklemediği bir anda yüzlerce okun bedenine batması ile uyandı.
"Vay yandım anam" diye bağırmaktan kendisini alamadı. Tujik yine çok mahcup ve üzgün bir biçimde kocasına baktı. Sevgi dolu gözlerle ondan özür diledi. Bu sırada çocukları da sevinç çığlıkları atarak, anne ve babalarının yanına geldiler. Aile bireyleri tamamdı ve Qolit tepesinin eteklerinde mutlulukları sekiz köşeliydi.
Amsterdam, 10 Kasım 2007
Aceleci olmayan adımlarla Qolit Tepesinin yamacındaki yayvan düzlükten aşağılara doğru kaydı. Kendisini bir anda yamaçta bulunan, köyün ileri gelenlerinden Efendi tarafından yaptırılan çeşmenin yanı başında buldu. Yıkılmaya yüz tutmuş olan bu hayrat çeşmesinden, hafif bir gürültüyle, ancak işeyen bir erkek çocuğunun bin bir naz ile yaptığı çişini andıran, sızıntı halinde bir su akıyordu. Aylardır yağmur görmeyen bu topraklar, adeta yanıp kavruluyorlardı. Ağustos ayına özgü, insanın nefesini kesen, sarı bir sıcak hakimdi. Çeşmenin başına gelen Mujik’ti. Sıcaktan öylesine bunalmıştı ki, kan ter içinde de kalsa, uzandığı kayalığın dibinden kalkıp, buraya kadar geldi. Çeşme duvarına oklarla delinmiş onlarca kalp çizilmişti.
“Aman Tanrım, bu Camili Köyünde de benim gibi ne çok bağrı yanık varmış.” demekten kendini alıkoyamadı. Boz bir eşek çeşme havuzunda birikmiş pis suya kafasını sallayarak daldı. Bir iki yudum aldıktan sonra, burnundan ve ağzından gelecek şekilde “fıırrrr” diye sesler çıkarıdı. Mujik’in geldiğini fark etmedi bile. O her "fıırrr" diye ses çıkardığında Mujik irkilip, bir iki adım gerilere doğru uzaklaştı.
Boz eşeğin işi biraz uzun süreceğe benziyordu. Oysa Mujik sıcaktan öylesine bunalmıştı ki, dayanacak mecali kalmamıştı. Boz eşek bir iki kez daha ağzından ve burnundan ses çıkardıktan sonra, olduğu yerde yüz seksen derecelik ustaca bir manevra ile döndü. Düşünceli bir edayla, Camili Köyü’ne doğru yola koyuldu. Bu saatte buralarda ne arıyordu, kimi kimsesi yok muydu? Mujik çeşmeye biraz daha yanaşırken bunları düşünüyordu. Allah’tan kurtlar buralara son zamanlarda fazla dadanmıyorlardı. Aksi halde güzel gözlü boz eşek, şimdi kurtların midesinde olacaktı. İçinden eşeğin yalnızlığına acıdı. Ne yazık ki, onun için yapabileceği bir şey yoktu. Dünyaya eşek olarak gelmek de bedbahtlıktı. Eşeğin ardından uzun uzun bakıp ona hayır duaları etti.
Mujik bir iki yanlamasına hareketle, çok yüksek olmayan çeşme havuzunun duvarına çıktı ve kendisini boz eşekten arta kalan suya, balıklamasına attı. Derin olmayan su birikintisinin yüzeyini, ince bir yağ tabakası kapladı. Tepesindeki sarı sıcaktan, özünde de yağlı olan vücudu, vıcık vıcık olmuştu. Mujik’in sırtında da diğer kirpiler gibi binlerce diken vardı. Fakat Mujik’in dikenleri, arkadaşlarına kıyasla daha yumuşaktılar. Bu dikenler yer yer siyah ve beyaz boya ile boyanmış gibiydi. Yüzü biraz fareyi andırsa da, kapkara ve kocaman gözleri ile ihtişamına diyecek yotu. Qolit tepesi ve civarında bulunan kirpiler arasında karizması yerinde olanlardandı.
Pek çok dişi kirpi kendisine abayı yaktığı halde, o kimselere dönüp bakmıyordu. Bunun nedeni, son zamanlarda, onun da gönül tahtına birilerinin gelip oturmasıydı. Oldukça yumuşak karakterli, hassas ve romantik bir kirpiydi. Lakin gönül verdiği Tujik’in pek öyle olmadığı söyleniyordu. Varsın olsundu. Gönül bu, bir kere değirmen çarkına kolunu kaptırdığı gibi, kaptırmıştı. Bu işin uçarı kaçarı olmadığı gibi, daha fazla uzatmanın da âlemi yoktu. Kendi kedisine söz verdi, biraz serinleyip, yağlarından arındıktan sonra, ilanı aşk etmek için Tujik’in kayalığında soluğu alacaktı. Nereden inceyse oradan kopsundu artık.
Uzun bir zaman daha suda oyalandıktan sonra, yine aynı vücut hareketleri ile çeşme havuzunun duvarına çıktı ve aşağıya doğru yuvarlandı. Allah kahretsin, dikenleri yine kirlenip, toz toprak oldu. Oysa birazdan Tujik’in yanına gidecekti. Bir iki adım sonra yakınındaki bir taşın üstüne çıkıp, sırtında bulunan oklarını anten gibi dört bir tarafa kıpırdatarak, yapışan toprakları silkeledi. Keşke bir ayna olsaydı da vaziyet berkemal mı, karizmada çizik var mı, yok mu diye bakabilseydi.
Çok geçmeden, Tujik’in kayalığının yolunu tuttu. Köstebekler dört bir yanda toprağın altını üstüne getirmişlerdi. Etrafta küme küme yığılan taze toprağın kokusu vardı. Bu topraklara bulaşıp, üstünü başını kirletmemek için hat halindeki bu birikintileri dolanarak geçmek zorunda kaldı. Hava neredeyse kararacaktı. Tüm kirpilerde olduğu gibi, Mujik’in gözleri de pek keskin değildi. Ama kulaklarının ve burnunun hassasiyetine diyecek yoktu. Kayalığının yanında bir iki dal nane boy göstermişti.
Zaman zaman iyi kokmadığı hissine kapıldığında, gidip kendisini bu nane dallarına sürtüyordu. Bunu Tujik’e gönül kaptırdığı günden beri sık sık yapıyordu. Kendisini nane dallarına sürttüğünden, nanenin tüm yaprakları delik deşik olmuştu. Yine nane dalının yanına geldi. Oldukça yorulmuştu. Ay ve güneş nöbet değişimi yaparlarken, Qolit Tepesi bir renk ve ışın cümbüşü yaşıyordu. Etrafta bulunan tarla fareleri, kurbağalar, kuşlar, böcekler ve diğer canlılar gözlerinin kamaşmasından dolayı kendilerini ya deliklerine, ya da kuytuluk bir yere saklıyorlardı. Mujik’in öyle bir kaygısı yoktu. Bedeninin bütün bölümlerini nane yapraklarına sürdü.
Sırtüstü uzanıp, karnında bulunan yumuşak tüylerini de, aynı şekilde uzun uzadıya sürdü. Tujik’in yanında göğüs kıllarının arasından misk amber, ferah kokular yayılmalıydı. Tujik’in başı dönmeliydi. Bu iş tamamdı. Etrafına bakınırken, aniden gözüne ilişen bir papatya çiçeğini koparıp, yapraklarını kafasının yan tarafında bulunan kendi dikenlerinden birine teker teker batırıp, kopardı. Seviyor sevmiyor derken en son kalan papatya yaprağı seviyor diyordu. Tüm bedenine kan yürürken, kendisini bir hoş hissetti. Bir müddet baygın baygın baktı ve olduğu yerde tekrar doğrulup, kendisine geldi. Biraz acele etmeliydi. Tek başına romantik olmanın âlemi yoktu. Asıl romantizm birazdan başlayacaktı.
En nihayetinde sevdiğine, aşkından yanıp tutuşan kalbini açacaktı. O büyük an bütün hızı ile yaklaşıyordu. Tüm temennisi, her şeyin istediği gibi seyretmesiydi. Aslında bu konuda kendisinden oldukça emindi. Tujik’in de kendisine ilgisiz olabileceğini sanmıyordu. Ama yine de kadın milleti bu, her biri henüz keşfedilmedik dünyalardı. O nedenle sağları solları pek belli olmazdı bunların, kendisindeki bu göz kamaştıran, her bayan kirpinin aklını başından alan bu cazibe, karizma, zenginlik, şan ve şöhrete rağmen.
Ay yavaş yavaş Qolit Tepesinin yamaçlarını aydınlatmaya başladı. Şansı yaver gidiyordu. Birazdan yapacağı ilanı aşk mehtap altında olacaktı. Belki napolitanlar, serenatlar okumayacaktı ama ortamın romantikliğine doğrusu diyecek yoktu.
Tujik’ciğine gitme zamanı geldi. Göğüs kılları kirlenmesin diye karnını biraz yukarı doğru kaldırarak yürümeye başladı. Kendisi için yanıp tutuşan o kadar güzel ve alımlı kirpi olmasına rağmen, ferman dinlemeyen, takozlanamayan gönlü, neden Tujik’de karar kılmıştı? Gönül bu, ne yapacağı belli olmuyordu. Tüm bunları düşünedururken, Tujik’e yaklaştıkça kalbinin daha hızlı attığını hissetti. İnsanoğlunun gönül konusunda sayılamayacak kadar beste yaptığını duymuştu. “Aşka dair duyguların, müzikle sunumu çok güzel bir şey olsa gerek.” diye düşündü.
“Bu ne sevgi aah,
Bu ne ızdırap,
Zavallı kalbim ne kadar harap.”
Evet, insanoğlu daha neler neler söylemişti. Mujik’in kalbi de haraptı. Tujik’in yokluğu kendisi için artık dayanılmaz hal bir almıştı. Gençliğinin cayır cayır yanmasına izin vermeyecekti. Onsuz bir hayatı düşünemiyordu. Bundan sonraki hayatının her anında ve her yerde onunla birlikte olmak istiyordu. Belki ona yeşil panjurlu, kırmızı kiremitli, içinde çocuklarının oynadığı kocaman bahçesi olan bir ev vaat etmiyordu. Ama onun kayalığı da Qolit Tepesinin en güzel manzaralı yerindeydi. Çocuklarının oynaması için kayalığının önü paha biçilmez bir yerdi. Tüm kirpiler Mujik’in kayalığına gıpta ile bakıyorlardı. Üstelik Efendi’nin çeşmesine de çok uzak değildi.
Mujik, geldiğini fark ettirmek istediğinden, bir iki defa öksürür gibi yaptı. O sırada Tujik gündüzden yakalamış olduğu birkaç kelebek ve böcekle karnını doyuruyordu. Gelenin Mujik olduğunu görünce içi bir tuhaf oldu. Yemeğini yarıda bıraktı, kalbinin derinliklerinden, Mujik’e eğilerek hoş geldin dedi. Hal hatır derken, Tujik misafirini yemeğe davet etti.
“Kusuruma bakma Mujik ne olur. Bugün biraz başım ağrıyordu. O nedenle iyi avlanamadım ve sofram sana layık değil. Ama gel Allah ne verdiyse onu birlikte yiyelim.”
“Allah’ını seversen Tujik söylediğin şeye bak, ben davetsiz misafirim. Aslında biraz da uygunsuz bir zamanda geldim. Geleceğimi de sana haber vermedim. Sonra misafir umduğunu değil, bulduğunu yer. Sofranda da hiçbir kusur yok. Baksana şuraya rengarenk kelebekler, som balığını aratmayan solucanlar, böcekler, bir yığın yonca ve çimen var.”
Tujik kırmızı ve yeşil kanatlı birkaç tane kelebeği, Mujik’in önüne serdiği yonca yapraklarının üzerine özenle yerleştirdikten sonra, birkaç tane de solucanı alıp, koydu. Evet yemek nefisti. Kayalıkların dışında, mehtap etrafa kurşuni bir renk yaymıştı. Mujik tam zamanı deyip, söze girdi:
“Tujik bu akşam sana arkadaşlık teklifinde bulunmak için geldim. Uzun zamandır kalbimin senin için çarptığını hissediyorum. Her gece rüyalarıma giriyorsun. Beni tanırsın, öyle fazla kötü alışkanlığım yok. Hani söylemesi ayıp, iyi de avlanırım. Diyeceğim… Benimle evlenir misin?”
“Mujik, ah sevgili, bunları söyleyen sen misin? Allah´ın bu gününe de şükür. Ben bu duyguları sana yıllardır besliyorum. Senin için yanıp tutuşuyorum. Teklifin başım gözüm üstüne, bırak yemeği falan, gel şöyle yanıma otur. Ooh ne de güzel kokuyorsun. Başını bana yasla ve bu güzel günde birlikte mehtabı seyredip, gelecek mutlu günlerimizden söz edelim.” deyip, namluya sürülen bir mermi hızıyla kendisini Mujik’in kollarına attı. Aynı anda Mujik yüksek bir sesle inledi. Tujik’in okları aratmayan dikenlerinden pek çoğu Mujik’e batmıştı. Tujik sevgilisini her ne kadar teselli edip, özür dilemeye çalıştıysa da, Mujik’in hali berbattı. Mujik erkekliğe leke getirmemek için, hiçbir şey olmamış gibi davrandı. Fakat her yanı yara bere içinde kaldı.
Çok geçmeden Mujik ile Tujik dünya evine girdiler. Birbirlerine sırılsıklam aşıktılar. Her şey iyi hoştu ama, aşklarının doruk noktası olan sevişmeleri biraz zahmetli ve adeta işkence gibiydi. Birbirlerini çok arzuluyorlardı. Fakat her sevişme anında Tujik’in dikenleri gelip, Mujik’e birer ok gibi saplanıyordu. Her sevişme anı iki saniyeyi geçmiyordu. Oysa birbirlerini ne kadar da çok seviyorlardı. Mujik’in içi titremesine rağmen, sevgilisini okşayamıyordu bile. Her okşama girişiminden sonra sanki, Kızılderililerin ok yağmuruna tutulmuş gibi oluyordu. Bu durumda yapılacak bir şey yoktu, yara bere içinde kalsa da, buna katlanacaktı. Başka çaresi yoktu. Gönlünü dinlediğinde, onun zaten ferman dinlemeye pek niyetli olmadığını görüyordu.
Mujik yine yara bere içinde kaldığı bir sevişmenin ardından, derin düşüncelere daldı. Allah kendilerini neden böyle yaratmıştı? Onlara ne kastı vardı? Ağız tadıyla sevişmeleri onların da hakkı değil miydi? Doğrusu bu kadarı da fazlaydı. Onca dikenden arınmaları da zaten olanaksızdı. Sonra böyle bir şey olsa dahi ne olduğu belirsiz, yaratıklara döneceklerdi. Kendisinin neyse de Tujik’in dikenleri hem çok sivri, hem de çok serttiler. Her batışlarında canı çıkıyormuş gibi oluyordu.
Evliklerinin üzerinden aylar yıllar geçti. Onların da “pamuk yavrum” diye sevip, acı vererek bağırlarına bastıkları bir erkek ve üç tane de kızları oldu. Hepsi de birbirinden güzel ve albeniliydi. Oğullarının adını Jujican (Kirpican), kızlarının adını da İpek, Kadife ve Zarife koydular. Onların da iyi bir eğitim görüp, yaşadıkları dünyanın kurtlar sofrasında iyi avlanabilmeleri, haklarını kimseye yedirmemeleri ve iyi birer kirpi olmaları gerekiyordu.
Tujik ve Mujik çocukları ile ellerinden geldiğince ilgilerini eksik etmediler. Baba ve anne sabahın köründe uyanıp, avlanmaya gidiyorlardı. Her ikisi de işlerinin ustasıydı. Kendi yağlarında kavrulacak, başkalarına muhtaç olmayacak kadar avlanıyorlardı. Çocukları Jujican, İpek, Kadife ve Zarife aç ve açıkta kalmıyorlardı. Allah’ın bugününe şükürler olsun diyerek, karanlık bastırdığında istirahate çekiliyorlardı.
Ömürlerinden geçen her gün, hayatlarının belirsizliklerinde, yeni hareketlenmeleri ortaya çıkarırken, her türlü engeli ve güçlüğü yine birlikte göğüslüyorlardı. Her yerde ve her şeyde “anca beraber, kanca beraberdiler.”
Kış mevsimi de aynen sevişmeleri gibi onların başlarının belasıydı. Sırtlarında tüy namına hiçbir şey olmadığı için, haliyle çok üşüyorlardı. Var olan binlerce diken ısınmalarına yardımcı olmuyordu. Zaten kış mevsimini uyuyarak geçirdiklerinden, bu üşüme işi bir hayli uzunca bir zamanlarını alıyordu. Ne yapacaklarını şaşırmışlardı. Bulundukları bölge olan, Camili Köyü’nde çok kuru soğuklar oluyordu. Evliliklerinin ilk yıllarında, kimi gün donarak öleceklerini sandılar. Korkulan olmadı, fakat çok eziyet çektiler. Birbirlerine çok sokulduklarında dikenleri birbirine batıyor, vücut ısılarından yararlanacaklarına, birbirlerine acı veriyorlardı. Daha pek çok deneme ve uygulamayla birbirlerini incitmeyecek, hem de vücut sıcaklıklarından faydalanılacak mesafeyi en nihayetinde buldular. Öyle ki bir milim yaklaştıklarında birbirlerini acıtıyorlar, iki milim uzaklaştıklarında ise üşüyorlardı. Bu aralarında bir denge haline geldi. Bu nedenle kış uykularında bu dengeyi hep korudular ve gelen her kış mevsimini sağ salim, sıcacık ve mutlu atlattılar.
Mujik’in duyumlarına göre insanlar bu işi pek beceremiyorlardı. Bu dengeyi sağlamak onlar için oldukça güçtü. Az ileride bulunan Camili Köyü’nde bu dengenin göz önünde bulundurulmamasından dolayı, insanlar üşümüyorlardı ama, birbirlerini de sürekli kırıyorlardı. Sık sık tatsızlıklar yaşanıyor ve yıllarca birbirlerine selam dahi vermiyorlardı. Çoğu zaman aralarındaki bu dengeyi bozdukları insanların yaslarına veya düğünlerine dahi gitmiyorlardı.
Mujik Kirpi tüm bunları yakından takıp edip, insanlar adına üzülüyordu. Oysa onlar canlı olarak kendilerinden çok daha akıllı yaratıklardı. Fakat onların da elinde değildi. Yaşam koşulları oldukça zordu. Günün stresi, üst üste gelen sorunlar ve yaşanan olumsuzluklar, istenilen dengenin sağlanmasını güçleştiriyordu. Çok samimi olan iki aile veya insan aniden, yok yere birbirlerine kin besleyecek hale gelebiliyordu. İnsanoğlunun dediği gibi: “Sık muhabbet tez ayrılık getiriyordu.” Oysa hayat dengelerden oluşuyordu. Ayaklar dahi yorgana göre uzatılmalıydı.
Mujik ukalalık edip, Camili Köyüne giderek:
“Ey Camililer siz siz olun, aranızdaki mesafeyi koruyun. Bu dengeyi sağlamaya çalışın. Sizin de bizim gibi oklarınız olsun. Size çok yanaşanlara oklarınızı batırın ki, sizi rencide etmesinler. Sevdiklerinizden de fazla uzaklaşmayın, yoksa üşürsünüz.” diyecek hali yoktu.
Yine de keşke bunu başarabilsem diye düşünüp, Efendi’nin çeşmesine doğru yol aldı. Uzun bir yürüyüşten sonra çeşmenin başına geldiğinde Camili Köyü´nden birkaç çocuğun çeşmenin başında oynayıp, şakalaştıklarını gördü. Bir kıyıda saklanıp uzun uzun onları seyre daldı. Ne kadar cıvıl cıvıl çocuklardı. Kalplerinde henüz hiç bir kötülük yoktu. Dünya ise onlar için alabildiğine tozpembeydi. Bütün kötülükler sonradan gelip, bu küçük kalplerde yer edinecekti. İşin iyi tarafı ise bu çocuklarda henüz denge sorunu da yoktu.
Onlar için hayat oynamaktan ibaretti. Önemli olan ise sevgisiz büyümemeleriydi. Bu çocukların babalarının annelerinin traktörlerle sık sık tozu dumana katarak tarlalarına doğru gittiklerini görüyordu. Çoğunun genç olmalarına rağmen ağızlarında dişleri yoktu. Erkeklerin suratları hep sakallı ve bakımsızdı. Kadınlar göbekleri ve kiloları ile obezite kurbanıydılar. Pek çok anne ve babada yüksek tansiyon, şeker, ülser ve benzeri hastalıklar vardı. Kendilerine bakamayan bu insanlar, çocuklarına nasıl bakıyorlardı? Kendi çocuklarını anımsadı. Kitaplara bakıp, çocuklarına nasıl davranacaklarını bulmaya çalışmıyorlardı, ama kendi doğallıkları ile onlara gereksinim duydukları sevgiyi vermeye çalışan, birer anne ve baba olmuşlardı. Bir dediklerini iki etmiyorlardı. Gerekli ilgiyi en iyi şekilde vermeye çalışıyorlardı.
Çocuklar mutlu bir şekilde oynayıp koştururken, Mujik de mutluluktan mest olup, gözlerini kapadı. Birbirinden güzel bin bir türlü hayale daldı. Sıcağın ve içindeki huzurun etkisinde kalarak yüzünde tatlı bir tebessümle, olduğu yerde uyuya kaldı. Ev halkı Mujik’in gelmediğini görünce telaşla çeşmeye koştular ve onu aramaya koyuldular. Tujik çok kaygılanmıştı. Jujican, İpek, Kadife ve Zarife babaları için hüngür hüngür ağlıyorlardı. Mujik’in kulağına bir ara sesler geldi. Bu ses Tujik’in sesiydi. Mahmur bir şekilde uykusundan uyanıp;
“Ne var, niye bağırıyorsunuz?” diye haykırdı. Tujik sesin geldiği yere doğru yöneldi ve kocasını uzandığı yerde uyuyakalmış görünce, sevinçten avazı çıktığı kadar haykırıp, kendisini kocasının üstüne attı. Mujik hiç beklemediği bir anda yüzlerce okun bedenine batması ile uyandı.
"Vay yandım anam" diye bağırmaktan kendisini alamadı. Tujik yine çok mahcup ve üzgün bir biçimde kocasına baktı. Sevgi dolu gözlerle ondan özür diledi. Bu sırada çocukları da sevinç çığlıkları atarak, anne ve babalarının yanına geldiler. Aile bireyleri tamamdı ve Qolit tepesinin eteklerinde mutlulukları sekiz köşeliydi.
Amsterdam, 10 Kasım 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder